„Głupstwa można mówić. Byle nie uroczystym tonem.”

„Nie ma takiego głupstwa i nikczemności, które, byle stale powtarzane, nie zostały wreszcie przyjęte i przestały razić jako głupstwo i nikczemność.”

„Byle głupstwo, na które machnąłbyś ręką na suchej ziemi, doprowadza cię do szału, jeśli zdarzy się na wodzie.”

„Jeśli pięćdziesiąt milionów ludzi mówi głupstwa, nie przestają one być głupstwami.”

„Przychodzą takie momenty, kiedy najmniejsze zdarzenie, ot, drobiazg zupełny, głupstwo byle jakie, wywoła rewolucję i rozpęta wojnę.”

„Był taki okres, że byłam gotowa na największe głupstwo, byle tylko znaleźć się blisko niego, słuchać, co mówi, móc go dotknąć, kiedy zaś moje niemądre marzenia się ziściły, okazało się, że traciłam czas na wyobrażenie sobie Bóg wie czego (…).”

„Nie znoszę udzielać wywiadów. Wiem, że często mówię głupstwa, ale nie lubię, kiedy gazety drukują głupstwa, których ja wcale nie powiedziałam.”

„Gdy tysiąc ludzi mówi to samo, to jest to albo vox Dei, albo wielkie głupstwo.”

„Chłopaki nie płaczą, tak? Ale dlaczego nie?! Ja się często wzruszam. Byle głupstwem. Kiedy zobaczę psa ze złamaną łapą, staram mu się pomóc. Nie mówiąc już o kotach. Sam mam dwa, śpią właśnie w drugim pokoju. Wrażliwość jest u nas rodzinna. Podobnie reagują moje dwie siostry. Nie można wciąż być żelaznym bohaterem.”

„Zawsze mówiłam – powiedziała babcia – że mężczyzna jest jak pies, byle gdzie śpi, byle gdzie się załatwia, byle co je. Z tym, że pies sobie liże wszystkie… wszystkie części ciała…”