„Nie chcę mówić w wywiadach o sobie… Chcę mówić o filmie, który zawsze jest fikcją. Nie robię filmu o sobie, tylko o wydarzeniach, w których uczestniczyłam.”

„Fikcja to było coś, czego lud zawsze chciał i to dostawał.”

„Najlepsze wśród żon są te, które zawsze wtedy milkną, kiedy chciałyby mówić.”

„Chcę tworzyć nowe znaczenia, zarówno dla siebie, jak i filmu, który robię.”

„„Cóż chcesz”, mówi ktoś, bijąc swoje dziecko, „to, co robię, to samokrytyka.””

„Zawsze czułam ochotę powiedzieć o pantomimie: „Jeśli chcecie mówić, dlaczego nie mówicie? Po co te na siłę wykonywane gesty jak w przytułku dla głuchoniemych?””

„Nie ma w pobliżu nikogo, kto by nas uciszał. Nikogo, kto by nam mówił, że to, co myślimy albo czujemy, jest niewłaściwe. Nie chodzi o to, że robimy to, co chcemy. Chodzi o to, że w ogóle możemy chcieć.”

„Będę mówił po polsku, bo chcę powiedzieć to, co myślę, a myślę zawsze po polsku.”

„Nie chciałem, aby film znów został okaleczony kolejnymi zmianami, bo tak niewątpliwie by się stało. Kiedyś cenzorzy tnąc często płakali, częstowali wódką i mówili, że im każą to robić. A dziś producent uzurpuje sobie prawo do kaleczenia filmu.”

„Tak bardzo chciałbym wystąpić w tym serialu, ale gdybym się w nim pojawił, ludzie mówiliby pewnie: „Co Chandler robi na wyspie?””