„Nigdy nie zrozumiem twojej gotowości, żeby się położyć i umrzeć. Nie mam dla ciebie współczucia, skoro nawet nie chcesz spróbować o siebie walczyć.”

„A jeżeli ja ciebie, jedyny,
Pokocham, pokocham na nowo,
U stóp się twoich położę
Tą jesienią gobelinową.”

„Chcę sobie i Tobie dać czas, bo jak się mamy kochać, skoro za mało siebie znamy, a może nie znamy się w ogóle?”

„Kochać kogoś, to mówić: ty, ty nie umrzesz nigdy.”

„Nie ukrywaj nic, skoro wszystko tak najlepiej wiesz.
Czy ty nie czujesz nic, gdy ktoś przelewa ludzką krew?
Jak wytłumaczysz mi znów brak współczucia w nas?”

„Ja żyć już nie mogę, położę się – umrę.
Ubiorą mnie ładnie, położą mnie w trumnę
(…)

Wywiozą mnie w trumnie za miasta rogatki,
Położą mnie w grobie, zasadzą mi kwiatki.
Niech smutny przechodzień pomyśli, poduma:
Tu leży ten, co umarł.”

„Nawet gdyby przyszło mi umrzeć jutro, nic mnie to nie obchodzi. Spróbowałem wszystkiego.”

„Sam siebie zgaszę, aby się nie wypalić. Trzeba umrzeć dumnie, skoro żyć dumnie już dłużej nie można.”

„Nie zapomnij o nim aż do śmierci, a kiedy umrze, on nigdy nie zapomni o tobie.”

„Niektórzy ludzie chcą być sławni. Inni bogaci. Jeszcze inni chcą być piękni. Tak czy owak, umrą. I jeśli nie spróbują zrozumieć życia, to mi ich żal. Umrą z niczym.”