„(…) moja technika jest połączeniem wielkich teorii aktorskich: Sandy Meisner, Konstantego Stanisławskiego, Lee Strasberga i Stelli Adler. Myślę, że każdy aktor ma swój własny styl. To jest to, co czyni każdego niepowtarzalnym.”

„Moja technika jest chwilami zabawna. Wypracowałem sobie swój własny styl, jak podejrzewam, który się teraz rozprzestrzenia. Nie potrzebuję do niego zbyt wiele techniki. Opracowałem sobie elementy mojego indywidualnego sposobu gry, które są dla mnie użyteczne. Nigdy nie będę bardzo szybkim gitarzystą. Naprawdę nie wiem, co by tu powiedzieć o moim stylu. Zawsze jest w nim melodyczna intencja.”

„Piękno MMA polega właśnie na tym, że każdy fighter ma swój własny unikalny styl walki. To nie jest konkurs piękna. Walczymy o to, kto jest najlepszym na świecie.”

„Marzeniem każdego aktora jest przekonać widzów do swojej postaci, sprawić, by zaczęli inaczej myśleć.”

„Nazywam go milczącym aktorem. Są piękne przedstawienia teatrów ruchu czy tańca, które ze sztuką mimu nie mają wiele wspólnego. Pantomima ma wspaniałe korzenie, ale każdy, kto chce zostać mimem, musi znaleźć własny styl i pokazywać prawdę emocjonalnego przeżycia; przemiany, które byłoby trudno, a czasami wręcz niemożliwe wyrazić słowami. Ciało powinno „mówić”. Musi on też dbać, by technika nie zabiła w nim tego, co najpiękniejsze w teatrze pantomimy, czyli płynności zmieniających się stanów emocjonalnych – tego wszystkiego, co składa się na ludzką ciszę. W pantomimie każdy ruch na scenie musi ukazać proces przemiany emocjonalnej. Patrząc na akcję wykonawcy, śledzimy zmienność myśli aktora.”

„Każdy z nas nosi autorytet w sobie – własny rozsądek i myślenie.”

„Własna wola czyni człowieka wielkim lub małym.”

„Uważam, że każdy aktor jest trochę inny, ale istnieje także pewna ogólna zasada. Przedstawienie pantomimiczne to nie tylko opowiadanie anegdoty i przekaz myśli, to też widowisko, czysto plastyczne i wizualne, ważna jest więc jego kompozycja. Nie może ona składać się z pomieszanych stylów i w związku z tym jakaś jedna, zasadnicza linia jest obowiązująca. Natomiast potem w ramach tej obowiązującej linii każdy z osobna, każdy aktor indywidualnie reprezentuje siebie, zatem każdy z osobna może grać inaczej, ale w ramach obowiązującej struktury.”

„(…) nieokreśloność (często bliska abstrakcji), niedopowiedzenie, zagadka, autonomiczne walory estetyczne obrazów w połączeniu z wyszukanymi technikami realizacyjnymi (nierzadko elektronicznymi) tworzyły niepowtarzalny klimat jego filmów, w których anegdota (jeśli w ogóle była obecna) posiadała raczej pretekstowy charakter.”

„Każdemu wydaje się, że umie myśleć, ale tylko niewielu potrafi wyrazić własnymi myślami zarówno swoją na świat zgodę, jak i swój, wobec niego, sprzeciw.”