„Z doświadczenia wiedziałem, że ludzi częściej rozstrajają incydentalne zdarzenia niż wielkie tragedie. Na przykład widok dziecięcego bucika leżącego wśród ruin.”

„Najczęściej nie mogę opanować wzruszenia na widok tego, że ktoś umie robić coś perfekcyjnie, wspaniale…”

„Człowiek naprawdę wielki nigdy nie traci swojego dziecięcego serca.”

„Ludzie nie chcą wiedzieć jak rozwiązać swoje problemy, a nawet jak spełnić własne potrzeby. Ludzie chcą wiedzieć jak to się stało? Oczywiście najczęściej nie są w stanie przyjąć odpowiedzi, nawet jeśli jakaś istnieje.”

„Co to jest doświadczenie? To biedna mała chatka, którą budujemy z ruin złotych i marmurowych pałaców naszych marzeń.”

„Cóż zatem – oprócz dramatu ludzi i miasta – przyniosły krwawe zdarzenia sprzed siedemdziesięciu lat? Otóż, wykazały one wyraźnie, jak łatwo można autentyczne i uzasadnione niezadowolenie społeczne przerodzić w tragedię, której ofiarami są zawsze zwykli ludzie.”

„Nie było we mnie złości. Od początku wiedziałam, że zdarzyła się tragedia dwóch rodzin: naszej i chłopaka, który to zrobił. Jego rodzice też się nie spodziewali takiego dramatu. Pochodził z dobrego, spokojnego domu. Podsumowywałam i szukałam przyczyn, dlaczego do tego doszło, gdzie my, dorośli, popełniliśmy błąd, czego nie zauważyliśmy. Co zrobiły nasze dzieci, że doprowadziły do takiej tragedii. Jak to się stało, że nie wiedzieliśmy wszystkiego? Starałam się nie obwiniać do końca chłopaka Afrodytki, pomimo jego złego czynu, ale dojść, co spowodowało, że to zrobił.”

„Nie jest wcale konieczne, aby wielkie zdarzenia miały za źródło wielkie przyczyny.”

„Kiedy idzie o małżeństwo, człowiek zapomina o oczywistych teoriach matematycznych (prawdopodobieństwo zdarzenia). Dochodzi do tragedii, a on jeszcze nie wie, gdzie tkwi błąd.”

„(…) naprawdę boję się coraz częściej, że może zdarzyć się coś nieprzewidzianego, złego, bo nam za dobrze. A ja myślę, że przyroda zawsze wyrównuje, niestety.”