„Czy ty nie masz wstydu? (…) Mam, ale to, czego ja się wstydzę, różni się od tego, czego wy się wstydzicie.”

„Bo nie mam nic, czego ty nie możesz mieć.”

„Chryste królujący krzyżem nad Warszawą z Zygmuntowej kolumny. Królu z mieczem, co broni Warszawy i dobro od zła oddziela (…) Roztrzaskaj glinianych idoli LGBT, co po ludzku grzeszyć nie potrafią. Nie wstydzisz się, Warszawko? Nie! To Ty już wstydu nie masz!”

„Ej laleczko czemu to tak miało by być
Że czuła byś wstyd gdybym chciał cię…
Ja robię to tylko po to, bo znam się na klientkach
I lubię na ciebie patrzeć, jak jesteś uśmiechnięta…”

„Czego nie zabrania prawo, zabrania wstyd.”

„Złotniczeńku ty na niebie, chcę pić życie, nie mam z czego.”

„Mówię to, co myślę. Nie wstydzę się własnych poglądów, więc dlaczego miałbym ich nie ujawniać!”

„Jako Rosjanka jestem bardzo patetyczna – mam to po ojcu. Jako Ukrainka bardzo się tego wstydzę – wstyd mam po matce. Jako od pewnego czasu Polka – próbuję złapać do tego dystans. Moja mama mówiła, że zaczęłam śpiewać zanim zaczęłam mówić. To jest najbliższa mi forma reakcji na świat.”

„Często wystarczy umieć popatrzeć na duszę spojrzeniem prawdziwej miłości, aby ją zdobyć. Często dusze nie są tak złe, jak sądzicie. Są zniechęcone, chore, zawstydzone. Zdegustowane tym, co świat, a w nim duchowieństwo mieli im do zaoferowania. Chore, ponieważ Szatan wykorzystał ich słabość. Zawstydzone swoją chorobą. Pragną być uleczone, lecz wstydzą się wyznać swe choroby.
Dajcie im to, czego nie miały: świętą miłość. Wyjdźcie do nich. Nakłońcie je, aby otworzyły się bez wstydu. Są opornymi kwiatami. Lecz jeśli miłość je ogrzeje, otworzą się.”

„Więc skoro wszystko twoje jest,
Czemu jesteś ciągle sam?
Czemu nikt nie kocha cię?
Miałam dosyć!
Dlatego nie masz mnie.
Co tobie pozostało?
Twoje smutne „ja!””