„Do mnie, do mnie,
ja z tobą zatańczę,
Okrutniku srogi.
Ha, do tańca drżą ci nogi!”

„Wystąpiliście tutaj w pięciu i zatańczyliście bredgensa… taniec na głowie jak ktoś nie wie.”

„Jesteś chora z tęsknoty za Dakarem, za tym niebem i tym piaskiem i morzem
Ja tęsknię za tobą jak za młodzieńczym szczęściem w jesieni

Gdy piszę, śpiewam, jak dobry rzemieślnik, kiedy obrabia klejnot złoty
Więc zatańczę poważny i lekki zatańczę taniec mojej Damy
I tylko dla mojej Damy!”

„Szkielecie, ty drżysz? Drżałbyś o wiele bardziej, gdybyś wiedział, dokąd cię prowadzę.”

„Na jawie śnisz z otwartymi oczami
Co dzieje się między nami że nie poznałem
Tego kraju co otwiera ci bramy
I dokąd nigdy wizy nie dostałem

Ci przez których przeszła muzyka
Zdają się lasu gałęzią co drży
Uginającą się pod ptakami

Ale ty

Ci których wzrok się składa z nieprzeliczonych szlifów liczby
Ci którzy żonglują funkcjami mgły
Ci których paraboliczny umysł błyska jak lustro
Hipoteza to ich papieros skręcony

Ale ty

Ty milczysz z dłonią przy skroni
I nie śmiem zapytać cię o nic”

„Na kolację podałam mu śmierć… świeżą i krwistą. Utuliłam go i pożegnałam. I zatańczyłam lekko, wiosennie dla Ciebie. Chciałam zostać, ale wróciłeś – STRACHU.”

„A może (…) twe przygnębienie z czego innego wypływa? Czyżby z faktu, że to ciebie wystawiono za drzwi, podczas gdy ty planowałeś finał we własnym stylu? Taki z ucieczką nad ranem i kwiatkami na stoliku? Ha, ha, w miłości jak na wojnie, przyjacielu, a twoja miła postąpiła jak wytrawny strateg. Zadziałała wyprzedzająco, atakiem prewencyjnym.”

„Podszedłem do osiki: – Drżysz? Już teraz? No drżyj, drżyj.”

„Miłymi Ciebie witam słowy,
Chociaż mną targa obaw splot:
Bo drżę, byś Ty, o Roku Nowy,
Nie strzelił ziemską kulą w płot.”

„Mordusiu, moja ty babeczko szafranowa! – Wtuliła się we mnie tak, że moja głowa zniknęła pomiędzy jej piersiami. Ha, jakież to było ciepłe i wygodne mieszkanko dla skołatanej łepetyny!”