„Nie wiem, czy tamtego dnia byłam szczęśliwa – napięcie i niepokój coraz bardziej dawały mi się we znaki – ale jestem pewna, że potem już nigdy nie zaznałam szczęścia.”

„Dogmatyk, wątpiłem o wszystkim oprócz jednego – że jestem wybrańcem wątpienia, odbudowywałem jedną ręką to, co burzyłem drugą, a niepokój uważałem za gwarancję swojego bezpieczeństwa; byłem szczęśliwy.”

„Pytał pan, czemu jestem silny. Kiedy żyłem w mroku kuźni, podnosiłem ciężary. Z początku obcęgi, potem mały młotek, później największy młot, aż wreszcie pewnego dnia zdołałem podnieść kowadło. To był dobry dzień. Zyskałem odrobinę wolności.
– Dlaczego to takie ważne, że podniosłeś kowadło?
– Byłem do niego przykuty.”

„Noc to dziwna pora. Rzeczy, które za dnia są piękne albo fajne, w nocy budzą niepokój. Nigdy nie masz pewności. Myślisz inaczej.”

„Gdybyś mnie zapytała, czy jestem szczęśliwa, pewnie odpowiedziałabym, że tak, ale każde szczęśliwe wydarzenie na mojej mapie przecina strużka rożnych zmartwień. I one płyną sobie jak małe potoki, gdzieś zakręcają, znikają, potem znów wypływają.”

„Szatan zazdrości człowiekowi jego pozycji. Zazdrości też ciała. Nie mieć ciała to pewna niewygoda, choć oczywiście ono daje się czasem we znaki.”

„Ząb czasu i bezzębnym daje się we znaki.”

„Oczywiście, jest to tylko „wizerunek”, co stale podkreśla Ballestrero, dodając, że zawsze traktował go tylko tak, i nic poza tym. Jednakże, jak mówił Claudel, jest to także pewna „obecność”. Wyobrażenie – owszem – lecz także i nadzieja, że jest to okno otwarte na misterium, że ta Twarz jest jednym z tych znaków, których w naszym ubóstwie tak bardzo potrzebujemy. Nie trzeba modlić się do Całunu, ale dzięki niemu, mając nadzieję, że pewnego dnia będziemy mogli wypowiedzieć te słowa: „Wierzę w Ciebie, Panie, ale pomóż mi przezwyciężyć moją niewiarę poprzez znaki jak ten!””

„A więc ten niepokój nie ustaje nigdy.”

„Nie wiem gdzie będę pracował potem… Może pójdę szukać pracy w pośredniaku?”