„Ludzie się dziwią, jak im się ofiarowuje jaką rzecz, a nigdy jeśli daruje się – czas.”

„To najbardziej przerażająca rzecz, jaką czytałem od czasu Milczenia owiec.”

„Kiedyś się dziwiłam, że ludzie krzyczą na berlińskich ulicach, głośno się na coś wściekają, wyzywają kogoś od najgorszych.
A dzisiaj już nie. Dzisiaj już się nie dziwię. Nawet nie przechodzę na drugą stronę ulicy. Nie odwracam oczu. Tylko słucham.
A czasem sama. Krzyczę.”

„Ostatnia rzecz, o jakiej myślę, to: „O rany, co ludzie powiedzą?””

„Jaki ranek, taki dzień – nie dziwi nic,
Jaka woda, taki brzeg – nie dziwi nic,
Jaka pościel, takie sny – nie dziwi nic,
Nawet to, co jest.

Jakie serce, taki lęk – nie dziwi nic,
Jaka słabość, taki grzech – nie dziwi nic,
Jaka kieszeń, taki gest – nie dziwi nic,
Nawet to, co jest.

Jaka róża, taki cierń – nie dziwi nic,
Jaka zdrada, taki gniew – nie dziwi nic,
Jaki kamień, taki cios – nie dziwi nic,
Jakie życie, taka śmierć.”

„W tym burdelu, jakim jest polski futbol, nic mnie już nie dziwi.”

„Każdy umie zabić, ale tylko prawdziwi ludzie umieją darować życie.”

„Był czas, kiedy ja byłem taki, jaki ty jesteś teraz, ale jaki ja jestem teraz, ty nigdy nie będziesz.”

„(…) ludzie nigdy nie okazują się tacy, za jakich się ich brało.”

„Ludzie, którzy nigdy nie mają czasu, czynią najmniej.”