„Pośród kwiatów i świateł, i dźwięków na balu
On spotkał ją po długich latach niewidzenia,
A ona bez wyrzutu, bez skargi, bez żalu
Podała mu dłoń swoją zimną jak z kamienia.”

„żal mi snów, które nie przyszły
i dni mi żal, co nie były moim udziałem
nocy bez ciebie i słów niewypowiedzianych
kwiatów, których nie ścięłam
a i tak umarły, tyle, że stojąc”

„Życie jednak nie trwa w przykazanej ciemności, ponieważ nią właśnie musi się skończyć, koniec zawsze jest w niewidzeniu, więc bojaźliwie uciekamy od sytuacji niejasnych w ostre światło dnia.”

„Nigdy jeszcze nie rozmawiałem z kobietą taką jak ona ani nie spotkałem takiej niewiasty. Była wojownicza, a jednocześnie za grosz zalotna. Odnosiłem wrażenie, że jej słowa są niczym staw wypełniony zimną wodą, w którą wskakiwałem, nie zważając na konsekwencje.”

„Nie przeraża ich dźwięk kluczy
Ani szara w oknach stal
Tylko kraty w ludzkiej duszy
Rodzą bunt a czasem – żal”

„Robiliśmy je z drutu do bali bawełny, które przyczepialiśmy do kija od szczotki. Gdy się drut przyciśnie, dźwięk się zmienia i już gra muzyka.”

„Wierz mi, jeśli cię kocham, i ty też jeżeli
tęsknisz po drugiej stronie niedostępnej zony
nieprzeniknionych światów, szczelnie oddzielony
żółtą rzeką z powietrza, ognia i metalu,
jeżeli drżysz od lęku, jeśli płaczę z żalu,
podaj dłoń, choćby dotknij opuszkami palców
szklanej szyby sunącej w obrotowym walcu.”

„Ze wszystkich woni najlotniejszą, ze wszystkich dźwięków najdonioślejszym, ze wszystkich świateł najdalej promieniejącym – jest plotka.”

„Oglądałam nasze [moje i męża] zdjęcia z balu i nie mogłam uwierzyć, że kiedyś tak bardzo się sobie nie podobałam. W długiej sukni i szpilkach wyglądam naprawdę nieźle.”

„Światło, które dostrzegam… jest dużo jaśniejsze od chmury noszącej w sobie słońce. …Gdy podziwiam widowisko, jakim jest owo światło, wszelki smutek i żal znikają z mej pamięci.”