„Od jeziora do księżyca Od wieczora aż do świtu – Wielka Noc.”

„Świt się przedłuża, bo noc płaci długi.”

„Nie doczekasz świtu, nie odbywszy drogi przez noc.”

„Noc wydaje się najciemniejsza i najbardziej definitywna właśnie przed świtem.”

„Noc rzeka księżyc
lecz jaki jest znak
źródła przemijania”

„Ale ty próżno będziesz krajobrazy tworzyć,
Osrebrzać je księżycem – i promienić świtem.
Nie wiesz, że trzeba niebo zwalić, i położyć
Pod oknami, i nazwać jeziora błękitem.”

„jezioro w błękicie
konwalia tuli się do księżyca
ach ta poślubna noc”

„Tak jak wielka promienność księżyca niech cały świat uskrzydli wiara.”

„To niemożliwe, aby w krzyku lata było tyle niepokoju.
Przecież lato to uspokojenie. Świt łamany opłatkiem jeziora,
co rozmowę prowadzi potajemną z drzewem pochylonym nad
grozą skarpy.”

„Wielki pojedynek, matka wszystkich bitew zaczęła się. Świt zwycięstwa zbliża się tak jak ta wielka rozgrywka!”