„Praca nie hańbi.”

„Żadna praca nie hańbi, każda męczy.”

„Żadna praca nie hańbi, chyba że źle płatna!”

„Ten, kto powiedział: żadna praca nie hańbi, na pewno nie znał ani jednego polityka.”

„Tylko praca, praca i jeszcze raz praca.”

„Szybkość. Pośpiech. Precyzja. Nadzieja. Praca, praca, praca… Agresja plus „nowe”… Przyszłość!”

„Praca zespołowa, praca zespołowa i jeszcze raz praca zespołowa. To ona decyduje o efekcie końcowym.”

„(…) piękno na to jest, by zachwycało – do pracy
Praca, by się zmartwychwstało.”

„Praca jest balsamem życia, praca jest źródłem cnót.”

„Mit pracy. Praca, praca… Ten mit pracy w naszej epoce jest morderczy. Praca, praca, pracujemy, pracuję… Ogłupia się ludzi pracą, stwarza się religię pracy, robi się z pracy cel – jedyny i prawdziwy. Chyba w żadnej epoce nie było tylu rzeczy „jedynych” i „prawdziwych” Mało tego: wszystkie najokropniejsze rodzaje pracy gloryfikuje się. Całe podejście naszej epoki do problemu pracy jest zboczone. I dziś zupełnie nie śmieję się i nie wykpiwam tego, że w roku 1936 Francja utworzyła „Ministerstwo Rozrywek” (Ministere de Loisirs) Mit pracy, zboczenie na punkcie pracy, doprowadziły do tego, że większość ludzi nie wie, co robić w wolnych chwilach. Pracować potrafi każdy, odpoczywać i nic nie robić – mało kto. Tymczasem kultura to także umiejętność „nic nie robienia.””