„Na podręcznym ekranie przesunęły się kolumny cyfr, symboli chemicznych i wykresów.
– Ładne – przyznałem. – A co to znaczy?
Coypu jęknął, parsknął i westchnął (w tej kolejności).
– Coś ty wyniósł ze szkoły?!
– Plastelinę i klocki – przyznałem ze skruchą.”

„Strach to przyznanie się do słabości. To, czego się boisz, jest silniejsze od ciebie, a przynajmniej tak sądzisz, bo inaczej byś się nie bała.”

„Muszę przyznać, że jesteś największym osłem, jakiego widziałem. Już wolałbym, żeby sprawy podjął się dziesięcioletni chłopiec niż ty.”

„Jeśli popełni się błąd, a potem okaże skruchę, można liczyć na przebaczenie. Można wrócić. Ale jeśli zaczniesz kłamać, kiedy kłamstwo zacznie gonić kłamstwo, to dla ciebie już nie będzie miejsca.”

„A zresztą. – Machnęła ręką. – Może masz rację.
Myron położył dłonie na biurku, wygiął grzbiet, spojrzał w lewo, w prawo, w górę i w dół.
– Co z tobą? – spytała.
– Przyznałaś mi rację. Czekam na koniec świata.”

„A trzeba mnie złożyć od nowa, część po części jak klocki.”

„GŁOS KOBIETY: Czego potrzebujesz?
GŁOS MĘŻCZYZNY: Ciebie, tylko ciebie.
GŁOS KOBIETY: Tylko – to znaczy niewiele.
GŁOS MĘŻCZYZNY: Bez ciebie wszystko znaczy nic, a z tobą wszystko znaczy wszystko. Odkąd się pojawiłaś nic nie ma znaczenia. Bez ciebie. Odkąd tutaj jesteś, wszystko ma znaczenie. Z tobą.”

„Prawdziwa matka umie przyznać, że egzamin z macierzyństwa łatwiej oblać, niż zaliczyć… Śpij spokojnie, prawdziwa matko. Jeśli masz wątpliwości, czy jesteś dobrą mamą, to znaczy, że nią jesteś.”

„Gdy kobieta odmawiając miłości, ofiaruje ci przyjaźń – nie traktuj tego jak odmowy; znaczy to, że chce postępować według kolejności.”

„Ja bardzo przepraszam… tak sobie słucham, co Panowie tutaj mówią… Muszę przyznać… poruszyli Panowie takie bogactwo tematyczne, że aż s t r a c h… znaczy nie s t r a c h w tym rozumieniu, że n i e m o ż n a, ale raczej podziw, że – można…”