„Najważniejsze to nie ulec presji, nie przegrać z sobą samym. Kiedy ja zaczynałem, też mi się ręce trzęsły. Na szczęście miałem obok starszego brata, który mówił, żebym się nie przejmował, gdy coś nie wyjdzie, bo na pewno zaraz się poprawię.”

„Nie powiem, żebym umiał śpiewać. Nie sądzę też, żebym umiał rymować. Ja po prostu wyrażam samego siebie. Mówię to, co mam w głowie i co ślina przynosi mi na język.”

„Operatorowi nie mogą trząść się ręce. Jak się wyśpimy, to popracujemy.”

„Nauczyłam się, że to nie grzech mówić prawdę, nawet jeśli siebie przedstawia się wtedy w samych superlatywach.”

„Najważniejsze, żebym każdego dnia miała na chleb i żebym się tym chlebem umiała podzielić.”

„ktoś koniecznie musi być obok
jeśli nie masz brata daj ci Boże siostrę
z siostrami nawet ciekawiej”

„Nie gardź sobą, że bitwę przegrałeś. Trzeba pewnej siły, by się zapędzić aż tam, gdzie się bitwy przegrywa.”

„Zaraz na pewno usłyszę, że poleciałem na kasę i nie mam honoru, że polscy działacze się o mnie bili, prosili żebym grał z orzełkiem na piersi, tylko ja to wszystko miałem gdzieś. Mam już dosyć tych bzdur. Prawda jest inna.”

„… pamięta tyle obrazów, tyle poznała „nowych prawd”, o sytuacji, o człowieku, o sobie. Rosjanie mówili, że życie ludzkie jest nic nie warte, jednego człowieka mniej, nie ma różnicy. Mówili: – Niczewo, padachniosz. Nic się nie przejmuj, zdechniesz. Nie martw się, i tak koniec przewidziany. Nie widziano nic złego w tym, żeby donieść na drugiego, nawet bliskiego człowieka, na brata czy ojca – za kawałek chleba. Myślało się tylko o jedzeniu. Aby przeżyć do jutra, traciło się czasami człowieczeństwo. Głód tłumaczył wszelkie zachowania. Jedzenie było najważniejsze. Jak nie miało się co jeść, to zaczynało się chorować i umierało.”

„Wędrując na Jasną Górę dzielcie się między sobą dobrami nie tylko materialnymi, ale duchowymi. Otwierajcie się na siostrę i brata, który maszeruje obok Was. Miejcie czas jeden dla drugiego. Podzielcie się Waszym doświadczeniem Boga, tym co On zdziałał w Waszym życiu. To bardzo ważne. Nie wstydźcie się mówić o Bogu i Jego miłości względem człowieka. Odkryjecie w ten sposób ponownie piękno powołania chrześcijańskiego, piękno bycia uczniem Jezusa Chrystusa.”