„Odpływa miasto pod niebem z ciemnego szkła
popychają je strzały na czarnych tarczach zegarów.”

„Tylko mnie poproś do tańca,
Dopóki młoda godzina,
Pożółknie zegara tarcza,
Zanim wybije mój czas.

Tylko mnie poproś do tańca,
W którym się życie zatrzyma,
Ta płyta, chociaż już zdarta,
Jeszcze gra.”

„Jest jednak pewna stara legenda. Raz na sto lat smog odpływa znad Los Angeles na całą noc i powietrze robi się czyste jak w przestrzeni międzygwiezdnej. W ten sposób bogowie mogą zobaczyć, czy Los Angeles jeszcze jest na swoim miejscu. Jeśli jest, to z powrotem zasnuwają niebo smogiem, żeby nie musieli patrzeć na miasto.”

„Wewnętrzne niebo runęło, i wszystko, co z niego pozostało, to kawałki rozbitego szkła pod naszymi nogami.”

„Stworzę wam sztukę nową, sztukę czarnych miast.
Będzie mocna jak wódka i dobra jak piernik.
Zdziwicie się, że tyle jest na niebie gwiazd,
których żaden wam przedtem me odkrył Kopernik.”

„Matematyk to ślepiec w ciemnym pokoju szukający czarnego kota, którego tam w ogóle nie ma.”

„Kwietniowy księżyc wieczorem, trzy razy większy niż zwykle,
Czerwono, czerwono się ranił gałęźmi śródmiejskich drzew
I był jak tarcza zegara, lecz skoro chciałem doń krzyknąć,
Stał się podobny do zwierza, wrył się w obłoki jak w śnieg.”

„[Metafizyka] to poszukiwanie czarnego kota w ciemnym pokoju, w którym w ogóle nie ma żadnego kota.”

„A ten Mark (…) pojawił się nie wiadomo skąd, spojrzał w niebo i powiedział, żebym popatrzył w gwiazdy. Popatrzyłem w górę i miałem wrażenie, że znajdujemy się pod kopułą podobną do szklanej kuli śnieżnej, a Mark powiedział, że te cudowne gwiazdy to są dziury w czarnej szklanej kopule i kiedy idziesz do nieba, szkło pęka i tam jest gwiezdna biała przestrzeń, która jest bielsza niż cokolwiek, ale nie razi oczu.”

„Czasami śniło mi się, że wchodzę do jakichś ciemnych, zupełnie obcych domów. Nieznane, ciemne, okropne domy. Były tam czarne pokoje, które się za mną zamykały tak, że nie mogłem oddychać…”