„Nie potrafił zapomnieć o śmierci żon i dziecka – nie chciał zapomnieć, a właściwie nie nauczył się jeszcze żyć z tą pamięcią.”

„Malować śmierć, żeby choć na chwilę o niej zapomnieć.”

„Człowiek, który raz zaznał komfortu cywilizacji, choćby chciał o nim zapomnieć, nie potrafi nigdy powstrzymać się od podświadomego choćby porównywania swego bieżącego losu z okresem, który był w jego życiu najprzyjemniejszy.”

„Nie można szukać dobra, jeśli nie zapomni się życia i jego warunków.”

„Śmierci nie ma (…). Ludzie umierają tylko wtedy, gdy się o nich zapomina (…) – Jeśli mnie nie zapomnisz, zawsze będę z tobą.”

„Jesteśmy martwi. Moja żona i trójka dzieci nie żyją. Nie zapomnijcie o mnie i o tym, dlaczego umarłem. Nie pozwólcie, żeby moja rodzina zginęła nadaremno.”

„Czasem trzeba na chwilę zapomnieć o ideałach, by z radością dziecka zachwycić się kiczem, a potem na nowo zatracić się w sztuce.”

„Nareszcie się pytam: „to znaczy, że pamięć nie jest potrzebna? Wszystko, co minęło, trzeba pogrzebać i zapomnieć?”. A on wielką igłą, chyba szewską zaszywa sobie dziurę w rękawie i powiada: – Pogrzebać – tak, zapomnieć – nie. Chodzi o to, żeby nie gnić za życia.”

„Wysłaliśmy dzieci na śmierć, żeby nauczyły się, co to jest życie.”

„Należy zapomnieć.”