„Żeby tak zasnąć i obudzić się za jakiś czas.
Żeby już było po wszystkim.
Żebym nie musiała pamiętać.
Żebym mogła normalnie żyć.
Żeby już tak nie bolało.
Żeby się obudzić bez tego.”

„Nie ma szans, żeby się obudzić, ani nie ma szans, żeby zasnąć – to zbyt banalne, może więc: nie ma możliwości by umrzeć, ani nie ma możliwości by żyć – okropne zadęcie, trudno, zostawmy chwilowo jedynie konstrukcję: ani to, ani to.”

„Zastanawiałem się czasem, czy moja twórczość nie jest aby adresowana do idiotów? Nie żebym na to mógł cokolwiek poradzić…”

„Co jakiś czas dostaję zdjęcia męskich genitaliów. Z opisem, dokładnymi wymiarami i propozycją, żebym wykorzystała do kolejnej pracy.”

„Czasem zastanawiam się jeszcze, co mogłabym zrobić dla Ivana, bo nie ma takiej rzeczy, jakiej bym dla niego nie zrobiła, ale Ivan nie żąda, żebym rzuciła się z okna, żebym dla niego skoczyła do Dunaju, żebym wpadła pod samochód (…), on ma tak mało czasu i żadnych potrzeb. Nie chce też, żebym (…) sprzątała jego dwa pokoje, prała i prasowała jego bieliznę, chce tylko wpadać na chwilę, dostać swoją szklankę whisky z trzema kostkami lodu i pytać, co słychać, pozwoli bym i ja zapytała, co słychać u niego.”

„Czasem jestem przerażony na śmierć, że znowu obudzę się w więzieniu i ktoś powie „chodźmy na żarcie.””

„Każdego ranka muszę się przekonywać, że warto jeszcze żyć. Ktoś kiedyś, margrabio, powiedział, że przeraźliwą rzeczą jest zasypiać ze strachem, iż się nigdy nie obudzicie. Ja zasypiam ze strachem, że następnego dnia jednak się obudzę… I tylko wiara trzyma mnie przy życiu, kiedy podnoszę głowę ze snu.”

„Ten zegarek przypomina mi, żebym przestał się spieszyć i nie traktował życia zbyt poważnie.”

„Utoń w czasie by obudzić się na brzegu. Patrz i krzycz. Nie rozszarpią cię kły srebrnych wilków. Uwierz.”

„Ten paszport turystyczny wyrobiłaś mi? Bo Saddam dzwoni do mnie cały czas, żebym skontrolował inspektorów, co kontrolują jego.”