„Adaś bardzo chciał mu uwierzyć. Ale wiedział, że księża opowiadają o różnych dziwnych rzeczach, których naprawdę nie ma, tylko, że nie można mówić, że ich nie ma.”

„Ludzi uczyć potrzeba tak, by nie wiedzieli;
O nowych rzeczach mówić, że tylko zapomnieli.”

„Wielkość człowieka polega na tym, że mówi mniej, niż wie, a o rzeczach skomplikowanych opowiada prostym językiem.”

„Pamięć to coś naprawdę dziwnego. Szufladki ma wypchane kompletnie nieprzydatnymi, bezsensownymi rzeczami. A człowiek zapomina jedną po drugiej te ważne, naprawdę potrzebne.”

„Czy ludzie naprawdę chcą wiedzieć, jak się czujesz, kiedy mówią: „Jak się masz?” A może tylko próbują być uprzejmi?”

„Nie chcę mówić o rzeczach, których nie widziałam, więc jeśli chcą, żebym o nich mówiła, muszę tam pojechać i zobaczyć je na własne oczy.”

„To naprawdę dziwne, że zwierzęta chcą razem z ludźmi dzielić schronienie.”

„Oglądanie filmu w którym gram jest bardzo dziwnym uczuciem. Dorastałam chodząc do kina i marząc, że pewnego dnia będę na ekranie, a gdy wreszcie ujrzałam siebie na dużym ekranie, nie mogłam uwierzyć, że to naprawdę ja. Nauczyłam się również godzić z pewnymi rzeczami: gdy zdjęcia są zakończone, film już do ciebie nie należy – niektóre sceny zostaną wycięte i nie masz na to wpływu.”

„Czasami rzeczywiście wymyślam i opowiadam w wywiadach różne anegdoty o sobie, ale są one na tyle prawdopodobne, że trudno w nie nie uwierzyć. Dziennikarze łatwo je „łykają”. Oczywiście nie wymyślam ich od początku do końca – w każdej jest troszeczkę prawdy.”

„Chcę, żeby to moja muzyka mówiła za mnie. Nie lubię o sobie opowiadać. Samouwielbienie to wielki obciach.”