„Właśnie w tej chwili w twoim łonie
wypalił się dziesiąty księżyc
i genealogicznemu drzewu
przybył nowy pęd.
Jeszcze o tym nie wiem”

„Jest księżyc biały, pomarańczowy,
srebrny i w plamki – codziennie nowy!”

„Być wczesnojesiennym drzewem,
Być aniołem na czatach.
Złote liście rozdane.
Zieleń oczekiwaniem. Przybyłeś
W porę.”

„Jeszcze tylko błyśnie ci w twojej desperacji cyrkowy, papierowy księżyc: „To pomyłka! Zaraz się połapią!””

„Nie tym tonem, moja pani. Nie jest to jeden z twoich służących, lecz palatyn Węgier, który przybył, aby przynieść sprawiedliwość w te przeklęte mury.”

„Nadzieja jest rośliną trudną do wyplenienia. Można nie wiem ile odrąbać gałęzi i zniszczyć, a zawsze będzie wypuszczać nowe pędy.”

„Chrapy grają – ławą walą
w słońca kurzawie w płatach piany –
przez piersi wichrów szyją stalą
żółte ułany, polskie ulany -- –
I niósł ich wicher, i niósł ich pęd,
ten pęd, ten pęd, ten pęd, ten pęd,
pęd opętany --”

„I znów księżniczka Anna spadła z konia.
To znak, że przybył nasz kolega Maj.
Pozieleniały włosy drzew
i wieczorami słychać śpiew,
i w zimnych draniach już cieplejsza krąży krew.”

„Im bardziej pęd ku życiu zostaje zablokowany, tym silniejszy jest pęd ku zniszczeniu.”

„Wiosenne kwiaty, jesienny księżyc,
letni wiatr i zimowy śnieg.
Kiedy twego umysłu nie przesłonią chmury,
każdy dzień jest twoim najlepszym dniem.”