„Jak słucham niektórych pytań dziennikarzy, to coraz bardziej zaczynam wierzyć, że ludzie pochodzą od małp.”

„Dziennikarz o głowie małpy.”

„Bardzo się cieszę, że pochodzimy od różnej małpy.”

„Na początku byłam bardziej zdystansowana niż nieśmiała. Jestem z gatunku ludzi, którzy jak kogoś nie znają, to nie pochodzą i nie klepią po ramieniu z pytaniem: Co u ciebie?”

„Jeszcze jedno pytanie, ale nie od tej małpy w czerwonym.”

„Mężczyzna zakrywa swoje pochodzenie od małpy rozumem, kobieta strojem.”

„Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi.”

„To, co odróżnia nas od małp, to intelekt,
choć niektórzy zamiast mózgu mają, Brat, dwa kamienie”

„A małpy?
– Przemądrzałe inteligenciki, które nadają się tylko do rozwiązywania testów i upijania się w trupa.
– Słucham?
– Mówiąc wprost, pani senator, w sytuacjach stresowych małpy chleją na umór.”

„Wszystko jest pieprzeniem w bambus. Nie lubię wywiadów, kiedy widzę, że ktoś rzeźbi. Mamy rozmawiać o płycie, a ja słyszę, że jej nie słuchał. A może nawet na oczy nie widział. (…) jak ktoś mnie traktuje jak idiotę, który będzie opowiadał bajki byle tylko mówić, to się denerwuję i faktycznie potrafię być niezbyt miły. Ostatnio jedna dziennikarka mnie zapytała, czego najbardziej nie lubię w wywiadach. Powiedziałem, że głupich pytań głupich dziennikarek. Obraziła się.”