„Rodzice chcą być tak bardzo doskonali w oczach dzieci, że ukrywają przed nimi swoje błędy. W ten sposób dzieci niezawodnie je powtórzą.”

„Jak się jest dzieckiem, to się myśli, że rodzice są absolutnie doskonali i ślepo się ich kocha. Potem człowiek zaczyna ich nienawidzić, bo nie są tak doskonali, jak sobie wyobrażał, i rozczarowują nas. A jeszcze potem człowiek uczy się akceptować ich błędy, bo sam je robi. I może wówczas właśnie staje się dorosły.”

„Nigdy dzieci nie mogą zrobić rodzicom takiego wstydu, jak rodzice dzieciom.”

„Rodzice mają dziś za mało dzieci, dzieci – za mało rodziców, ale wzajemnie mają się zupełnie dosyć.”

„Dzieci są takie jak ich rodzice.”

„Fakt rodzicielstwa nie jest gwarancją, że rodzice znają swoje dzieci, a dzieci – rodziców. To wymaga czasu.”

„W modelu opiekuńczego rodzica mamy dwoje rodziców, którzy równo dzielą się odpowiedzialnością za wychowanie. Ich zadaniem jest opieka nad dzieckiem, dlatego muszą poznać jego potrzeby. A żeby je poznać, komunikacja musi być dwustronna, nie tylko polecenie, ale też dyskusja. Dziecko wymaga miłości, a bicie nie jest oznaką miłości. Z drugiej strony nie jest nią pozwalanie dziecku, żeby robiło to, na co tylko ma ochotę.(…) Troskliwy rodzic dba o to, żeby jego dziecko dogadywało się z innymi, a to oznacza, że powinno być empatyczne i troszczyć się o innych. Dzieci, gdy dorosną, powinny umieć zadbać nie tylko o siebie, ale też o innych, być zdrowe, wykształcone. I być wolne – móc robić to, co chcą. [Katarzyna Wężyk: A jeśli dziecko się nie usamodzielnia i wciąż polega na rodzicach? ] Wspierasz je, nie odcinasz się od niego. To wciąż twoje dziecko.”

„Skończyły się wakacje, zaczął się rok szkolny, niektórzy rodzice odetchnęli z ulgą, że wreszcie mogą dzieci powierzyć szkole i nie muszą się nimi zajmować. Jak się państwo nie będą zajmować swoimi dziećmi to czyha cały tabun rodziców zastępczych.”

„Paradoksalnie konflikt pokoleń manifestuje się w pełnej zgodzie: dzieci nie chcą mówić, rodzice słuchać.”

„Jak ty rodzicom, tak dzieci tobie.”