„Z urodą tak niespodzianą,
Że gdy idzie przez gwarny
Dym dysput, kochanki poetów
Zamiast w szkło okna kawiarni,
Spoglądają w ślad za nią.”

„Ziemska sława jak dym,
nie o to się modliłam,
wszystkim kochankom mym
ja szczęście przynosiłam.”

„Nie odzywam się. Moja twarz jest ze szkła i chciałabym, żeby ktoś się o nią skaleczył.”

„Witamy się i uśmiechamy,
Najzwyczajniejsze wiodąc rozhowory,
Gdy naraz w ciszy niespodzianej,
Zamilkły zbrzydły czcze pozory.
I jakby ucichł gwar kawiarni.
Zawyło szlochem, łka w pokorze,
I nie chce pojąć mózg niezdarny,
Że tam w Ojczyźnie… Wielki Boże…”

„Julia pachnie ogniskiem.
Anna dymem.
Płoną w ustach czereśnie.
Idzie po mnie ogień.”

„Największą zaletą kochanki jest to, że można z nią rozmawiać o wszystkim. Spróbujcie porozmawiać z żoną o wadach swej kochanki.”

„Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,
Ażeby po nas zostały jedynie
Ślady na piasku i kręgi na wodzie.”

„Mężczyzna z kobietą rozmawiają w kawiarni. On myśli: „Och, jak bym chciał się z nią kochać”, ona zaś: „O, jak by to było pięknie, gdyby obdarzył mnie wielkim, romantycznym uczuciem i przynosił mi konwalie…””

„I wszystko może być
początkiem nowej religii, każde narodziny, każda śmierć,
każde palenie chwastów na polu, każdy dym.
Nawet kochankowie winni pilnować swych postępków i rozmów (…).”

„Wszyscy żyjemy w palącym się domu. Bez straży pożarnej. Bez możliwości wyjścia. Tylko z oknem na górze, z którego możemy spoglądać, jak pali się dom, wraz z nami, zamkniętymi w nim.”