„W teatrze kocham poezję, tajemnicę stwarzania niepowtarzalnych światów, możliwość kumulowania znaczeń i energii, która pomoże mi się odnaleźć w życiu, zrozumieć lepiej człowieka, czyli także siebie.”

„Kiedy wreszcie zrozumiecie, po co kochać, po co żyć?
Kiedy wreszcie to pojmiecie, po co istnieć, co znaczy być?”

„Tajemnica teatru to stawanie się, to wyłanianie z niebytu, dzieje się pomiędzy widownią a rampą teatru. Ta rampa była też w kościele. W kinie nie ma rampy, nie ma przepływu energii, tajemnica nie może się zdarzyć.”

„Ci, którzy odeszli, gdzieś istnieją. Wierzę w tę energię, która gdzieś się kumuluje.”

„Ale jeszcze pęta się we mnie złudzenie, że właśnie poezja jest próbą narzucenia odrobiny ładu i stwarza możliwość komunikowania się z ludźmi za pomocą zapisanego wzruszenia.”

„Gram, bo tylko scena daje mi możliwość wyrzucenia z siebie tego, co we mnie głęboko tkwi. Wiem, że to zabrzmiało patetycznie, ale tak jest. Po prostu kocham teatr.”

„Być poetą – znaczy mówić światu „nie”. Bo tylko to jest poezją: nieustające szukanie.”

„Kochajcie teatr w sobie, a nie siebie w teatrze.”

„Choć dobrze jest znać odpowiedzi na większość zagadek i tajemnic, jakie niesie za sobą życie, bodaj parę winno zostać nie rozwiązanych, dla dobra samego człowieka, aby nie urósł w pychę, sądząc, iż jest ponad wszystkim i wszystko wie. A także dla dodania urody życiu, które bez tajemnic jest jak chleb bez soli.”

„Co to znaczy, że Chrystus „odkupił” świat? To znaczy, że On kupił całe stworzenie dla siebie. Żeby zrozumieć los tego świata, trzeba rozumieć los Właściciela: życie – śmierć – Zmartwychwstanie.”