„Nie mam pretensji, złudzeń i żalu, że większość z nas woli oglądać seriale niż kino. Nie patrzę na siebie w kategoriach popularności.”

„Nie mam nic do ludzi, którzy grają w serialach – bo seriale są ludziom potrzebne. Wystarczy spojrzeć na ich popularność. Tak samo jest z komediami romantycznymi, które są krytykowane, a miliony ludzi je ogląda. Ja jednak nie chcę brać w tym udziału: nie chcę występować w sitcomach. Co innego, jak jest dobry reżyser, taki jak Anka Jadowska – sama przyjemność z nią pracować. Wolę iść do pracy niezwiązanej z tym zawodem, niż robić rzeczy których nie czuję.”

„Telewizora nie mam, więc w telewizji w ogóle nie oglądam filmów. Ale mogę powiedzieć, że kino to jest moja pasja.”

„(…) teatr daje warsztat, a kino – popularność.”

„Bardzo lubię swoją popularność, gdyż marzyłam o tym od dziecka. Mam lekko zryty beret, bo wstając rano z łóżka wyobrażałam sobie, że oglądają mnie miliony osób. I w ogóle gadałam do siebie. Jestem do tego stworzona.”

„Moje życie uległo drastycznej zmianie. Nie mam już prywatności, ale w większości wypadków mi to nie przeszkadza. To cena popularności. Ale również… ludzie lepiej cię traktują. To trwa już od dwóch lat, ale wolę się nie przyzwyczajać, bo łatwo to stracić. Ale miło jest gdy aktorzy, których lubisz i podziwiasz podchodzą do ciebie i składają ci gratulacje.”

„Na ogół staram się nie oglądać swoich filmów, żeby uniknąć stresu. Kiedy je widzę nawet po wielu latach, z żalem wspominam sceny, które trzeba było wyciąć i stale mam ochotę coś zmienić.”

„Wolę wykorzystywać popularność do pomagania innym, niż pomnażania własnych dóbr.”

„W gruncie rzeczy miłość jest bardziej wymierna, niż większość z nas sądzi – można ją wymierzyć w kategoriach ludzkiej niedoskonałości.”

„Zrobili nam kino, Disneyland, a od pewnego czasu mam wrażenie że oglądamy tylko jedną kreskówkę, jak Kaczor z Donaldem łapią się za dzioby, my z tego kina wyjść nie możemy i każą nam za to płacić.”