Dariusz Szpakowski cytat: „Ach, na murawie leży Włodek Smolarek.”

„W życiu człowiek wciąż potyka się o wystające konary z niby równej murawy. Bez porządnych butów ze stóp zostaną żałosne strzępy.”

Dawid Kornaga (1975)

Gangrena

„Musisz wierzyć w siebie, ale zawsze pojawia się obawa porażki. Wychodząc na murawę nigdy nie można pozbyć się tego dreszczyku emocji. Musisz jednak czuć się jak zwycięzca.”

Gerard Piqué (1987) piłkarz hiszpański

Źródło: uefa.com http://pl.uefa.com/uefachampionsleague/news/newsid=1468997.html

„Jeżeli 31 drużyn gra na normalnej murawie, a jedna gra na sztucznej, to kto ma rację? Ta jedna czy te 31 innych? Myślę, że 31 pozostałych.”

José Mourinho (1963) portugalski trener piłkarski

„Ze wspomnieniem można żyć jak inni, którzy straty nie ponieśli. Można śmiać się i żartować, cieszyć się lub kłopotać tysiącem drobnych, błahych spraw. Z początku rana otwarta doskwiera nieznośnie, lecz życie szybko zadeptuje murawę na grobie, zabliźnia ranę na sercu i toczy się dalej, jak gdyby wszystko tak właśnie być miało.”

Zofia Kossak-Szczucka (1889–1968) pisarka polska

Dziedzictwo

„Nieszczęściem Telimena siedziała śród dróżki;
Mrówki, znęcone blaskiem bieluchnej pończoszki,
Wbiegły, gęsto zaczęły łaskotać i kąsać,
Telimena musiała uciekać, otrząsać,
Na koniec na murawie siąść i owad łowić.
Nie mógł jej swej pomocy Tadeusz odmówić.
Oczyszczając sukienkę, aż do nóg się zniżył,
Usta trafem ku skroniom Telimeny zbliżył… (…)
„A mnie tu mrówki gryzą”. „Gdzie?” „Koło kolana”.
Tadeusz ręką sięgnął – już mrówka złapana.
„Czy jeszcze?” „Pan się pyta a mrówki zuchwałe
Coraz to wyżej idą!” Za pończoszki białe
Sięgać musiał tym razem bohater szczęśliwy,
Że jednak krew nie woda, majtki nie pokrzywy,
Tadeusz sięgnął wyżej, gdzie w cieniu ukryte
Rosną wstydliwe włosy w pierścienie spowite.
Telimena syknąwszy padła na murawę.
Tadeusz porzuciwszy na mrówki obławę,
Otoczył ją ramieniem, ku sobie przycisnął,
Ogień tajemnych pragnień w oczach jego błysnął,
Ustami ust jej szukał – znalazłszy, w zapale
Rozpalonymi wargi miażdżył je zuchwale.
Telimena na razie, śmiałością zdumiona,
Odepchnąć zaraz chciała młodzieńca ramiona,
Sił jednak i oddechu w piersiach jej nie stało:
Dreszcz rozkoszy znienacka objął całe ciało,
Ubezwładnił jej członki, rzucił krew do twarzy.
A widząc, że Tadeusz na wszystko się waży,
Uległa. Lecz, że wiele doświadczenia miała:
„Ach! jeszcze kto zobaczy””

Antoni Orłowski (1869–1921)

z cicha wyszeptała.
Źródło: Mrówki – Spotkanie się pana Tadeusza z Telimeną w Świątyni Dumania i zgoda ułatwiona za pośrednictwem mrówek

„Nie czuję się bohaterem. Wolałbym nie obronić tego karnego i nie zagrać na Euro 2012, bylebyśmy tylko wygrali. Nie ma poczucia, że uratowałem Wojtkowi tyłek, broniąc karnego, bo on nie gra sam. Cieszę się po prostu, że trochę pomogłem drużynie. Szkoda, że nie wygraliśmy, ale musimy szanować ten jeden punkt. Jest jak jest. Kiedy wchodziłem na murawę nie planowałem zdekoncentrować egzekutora karnego, Karagounisa. Chodziło mi tylko o to, żeby dotknąć piłki przed paradą.”

Przemysław Tytoń (1987) polski piłkarz

Źródło: sport.pl, 8 czerwca 2012 http://www.sport.pl/euro2012/1,109077,11897082,Polska___Grecja_na_Euro_2012__Tyton__Nie_jestem_bohaterem.html

„Adams otworzył drzwi i wszedł, nadal nie wierząc własnym oczom. Znalazł się w ogrodzie, ale niezwyczajnym. Ciekły w nim liczne strumienie. Jednak nie tworzyły błota, klucząc pośród równej, choć niestrzyżonej murawy, lecz ich dno zaścielał biały piasek lub drobne kamyki przypominające perły. Rosły tu przeróżne kwiaty, ale jakby zakomponowane: te wyżej, te pośrodku, te na samym dole. Roślinność formowała zielony dach nad głową, choć niewyraźnie zarysowany, bo wszystko ginęło w przyjemnej mgle. Było ciepło, lecz nie duszno jak w szklarniach. Adams podziwiał kompozycję kolorów kwiecia. To nie mogło być przypadkowe.
Nagle kwiaty zaczęły śpiewać. Wysokimi trelami, niemal umykającymi możliwościom ucha. Adams uważnie przyjrzał się kielichowi jednego z nich. Łatwo zrozumieć, dlaczego kwiat potrafił śpiewać: zmienione płatki formowały kanał dźwiękowy i zgrabną komorę rezonansową. Z pewnością ogrzane powietrze, unosząc się tędy, wydawało takie dźwięki.”

Marek S. Huberath książka Miasta pod Skałą

Źródło: Miasta pod Skałą

„I może jeszcze przewidziałby oberwanie chmury? No co mogłeś zrobić na takim boisku? A jestem na milion procent pewien, że święta trójca przegadała plan na ten mecz do samego spodu. Kto jednak mógł się spodziewać, że trzeba zagrać w tak ekstremalnych warunkach. Nie dorabiajmy nowych legend do tego meczu. To był twardy, wyrównany bój, w naszej drużynie zabrakło Szarmacha, który wcześniej strzelił już pięć goli. Zastąpił go Domarski, a pod koniec za defensywnego pomocnika Zygmunta Maszczyka wszedł Kazek Kmiecik, czyli jeszcze jeden napastnik. Grającym u siebie Niemcom wystarczał remis. Na ciężkiej murawie łatwiej było im się bronić, a my musieliśmy atakować. Ostatecznie byli o jedną bramkę lepsi. Oto cała historia, w której uczestniczył też Gmoch. Jako szef banku informacji miał swoje zdanie, które Górski też brał pod uwagę. Nikt rozsądny nie neguje jego wkładu w zdobycie medalu, ale na Boga, niech on też nie umniejsza zasług pana Kazimierza…”

Jan Tomaszewski (1948) piłkarz polski (bramkarz)

o meczu RFN-Polska na mistrzostwach świata w 1974 r. i wypowiedziach Jacka Gmocha w tej kwestii.
Źródło: przegladsportowy.pl https://www.przegladsportowy.pl/ps-historia/jan-tomaszewski-wspomina-mistrzostwa-swiata-1974/82jzf2g, 19 czerwca 2019

„… A ma ci on Attyla, syn Mundzuka, głowę wielką, grzbiet garbaty, nogi krzywe, nos perkaty, skórę żółtą i kose oczy. Kobyle mleko pija, surową koninę żre, po sześć palcy ma u nóg. Kiedy tupnie w złości, dym smrodliwy idzie spod murawy. W dymie demony się kłębią, Mundzukowemu synowi posłuszne. Nie zdzierży im nikt… Ma zaś ci on Attyla swój stolec daleko, w stepie gorącym, równym. Cztery wieżyce strzegą jego domu. Po cztery razy waruje wkoło częstokół. Na każdym palcu częstokołu wbita głowa wroga. Z wygniłych oczu kapie trupi jad, grozę niesie na wskroś stepu. Nie zdąży ich słońce wybielić, już wiatr pędzi cuch nowych głów. Drży z trwogi ziemia dokoła. Dyszy ciężko z lęku step… Za czterokrotnym opasaniem głów ucztuje rad Attyla, syn Mundzukowy. Z nim pięćdziesięciu jego synów i stu hetmanów przedniejszych (…) Ze złotych i srebrnych czar piją Attylowe syny i woje; on sam zaś z czary drewnianej, zaklętej. Podle pałacu jego stoi pomieszkanie żon. Jest ich dziewięćdziesiąt i dziewięć. (…) Słuchają też zachcenia Attyli, Mundzukowego syna, cesarz rzymski Walencjusz, w wielkim Bizancjum siedzący, i wszyscy królowie Wschodu. Straszny on. (…) We śnie ludzie z trwogą powtarzają jego imię. Gorszy jest niźli wilkołak…”

Attyla (406–453) wódz Hunów

O Attyli

„Halo, halo, witam państwa bardzo serdecznie, dzień dobry, a właściwie dobranoc, bo różnica czasu między moim a waszymi zegarkami wskazuje mi na to, że mam chyba pełne prawo tak powiedzieć. Wszystkie zegary na stadionie w Caracas, wielkim, nowoczesnym mieście, po placach i ulicach, których jeżdżą również polskie jaskółki postepu technicznego. Widziałem tam dzisiaj Żuka, a właściwie, dosłownie, cały autobus, przystrojony flagami naszych pobratymców zza demokratycznej Łaby, wszyscy bardzo podnieceni, ale w ramach całkowicie dozwolonej przepisami, z flagami i piosenkami o bardzo południowym temperamencie. A popołudniu zresztą równeiż jakieś szalenie wzruszające spotkanie, z szefem miejscowej policji, którego żona jest góralem spod Nowego Sącza. No, i ci wszyscy kibice, którzy pragnęliby jak najlepszej gry naszych reprezentantów w koszulkach na piersiach. Jak państwo słyszeli, gra się jeszcze nie rozpoczęła, trwa dopiero 26 minut, wpadła nam nawet bramka, z przypadkowego podania, którego nie bardzo widziałem, nie zostaliśmy bowiem wpuszczeni na zieloną murawę boiska i musimy relacjonować, dosłownie, że tak powiem, siedząc w kabinanch. Proszę państwa, 46 dziennikarzy z 79 krajów świata relacjonuje to pelne napięcia i ważne spotkanie. Ale może i nie pora teraz snuć te reminiscencje na przyszłość, bo o to tam widzę jak w gęstym mroku jasno rozjarzonego tunelu ukazują się sylwetki reprezentantów w swych żelaznych składach, no o, żelaznych, moze tam trochę i rdza, hehehehe, nażarła stalowe szeregi. Mam chyba pełne prawo tak powiedzieć, jako, że kapitanem zespołu jest znany szwedzki internacjonał, holenderski Jan Kora, nasz Jan, Jaś Korak, świetnie mówiący po polsku, bo zarówno on sami, jak jego rodzice pochodzą z Bośni i Hercegowiny.”

Stanisław Tym (1937) polski aktor, satyryk, felietonista

Cytaty ze skeczy, Sprawozdawca sportowy

„Ach, na murawie leży Włodek Smolarek.”

Tematy

Dariusz Szpakowski 286

Podobne cytaty

Pokrewne tematy