„Jakim byłbym człowiekiem, gdybym żył w Warszawie w okresie okupacji hitlerowskiej i Powstania Warszawskiego (1944)? Nie jest przecież tajemnicą, że człowieka, jego wartości i wrażliwość w jakiejś mierze kształtują doznane przeżycia. Ktoś kiedyś powiedział, że wtedy ludzie żyli krótko, ale jakby pełniej chwytali to, co w życiu jest najważniejsze. Jeżeli już kochali, to nie tak byle jak, ale tak głęboko, aż do krwi i bólu kości. Czy dzisiaj można jeszcze znaleźć dla siebie kawałek takiego wspaniałego świata? Czy dzisiaj ktoś tak jeszcze umie kochać, żeby z powodu nieszczęśliwej miłości palnąć sobie w knajpie prosto w łeb przy Tej ostatniej niedzieli Fogga?”

—  Jarosław Hebel

Jeszcze będzie pięknie

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 4 czerwca 2021. Historia
Tematy
nie żyje , ludzie , tajemnica , krew , kochanie , wartość , kawałek , powód , człowiek , kość , dzisiaj , powiedzieć , krótki , ktoś , okres , kieliszek , łeb , znalezienie , najważniejsze , okupacja , warszawa , byle co , z powodu
Jarosław Hebel Fotografia
Jarosław Hebel 49
dziennikarz polski 1974

Podobne cytaty

„Wiem, że jestem człowiekiem bardzo zasadniczym, który posiada swoje wartości i chyba nie pasuję do tej epoki, w której żyję. Znacznie lepiej czułbym się w czasach pokolenia Kolumbów, w których żyli na przykład bohaterowie telewizyjnego serialu Czas honoru. Wtedy często ludzie żyli znacznie krócej, ale pełniej i bardziej głębiej kochali oraz cenili okazywane im uczucie miłości.”

Jarosław Hebel (1974) dziennikarz polski

Chciałbym umrzeć z miłości

„Że za krótka (książka – przypis red.), taki był zarzut, a ja na to, że to absurd, że to jest tak, jakby ktoś miał do mnie pretensję, że umrę w wieku trzydziestu lat: za krótko pan żył, ten ktoś mi powie. Ha, krótko, ale intensywnie. Jest kawa czarna i jest espresso, i ja jestem espresso – tak mu powiedziałem.”

Natalia Bielawska (1982)

American Dream. Niedopowieść

Gerard Way Fotografia

„Nigdy nie powinniście chcieć się zranić. Powinniście kochać siebie. Czasem musicie w sobie umrzeć, aby narodzić się na nowo z własnych popiołów, zacząć w siebie wierzyć i siebie kochać, stać się nowym człowiekiem. Myślę, że o tym w dużej mierze będzie nowa płyta. Będzie to jakby opowieść o umieraniu i powracaniu do świata żywych, aby stać się dokładnie takim, jakim chce się stać. My wszyscy stajemy się tacy, jakimi chcemy się stać.”

Gerard Way (1977)

Gerard mówiąc najprawdopodobniej o the black parade.

Tadeusz Peiper Fotografia

„Że nic już nie wezmę z życia wazy,
dlatego bym serce kulą mierzył?
Po co? Po co? Przecież i tak
żyję, jak gdybym nie żył.”

Tadeusz Peiper (1891–1969) polski poeta, krytyk literacki, teoretyk poezji

Źródło: Po co?

Grzegorz Pawlak Fotografia

„Najważniejsze jest, żeby mieć coś do powiedzenia, chociaż dzisiaj to się coraz mniej liczy. Dla mnie największa wartość to człowiek z jego przeżyciami, duszą. Nie chcę rozmieniać się na drobne.”

Grzegorz Pawlak (1961) polski aktor głosowy

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 7 sierpnia 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/rknd.htm

„Czy ludzie nas kiedyś zrozumieją? – zastanawiała się siedząca obok mnie Wisia. – Czy ktoś nas zrozumie, choćby nie wiem, ile opowiadać? Jakimi słowami da się opisać to, że można do takiego koszmaru przywyknąć, i do tego zawszonego parszywego łóżka, i do tych mętnych ziółek, i że naszym jedynym pragnieniem jest teraz tylko to, aby nam dali spokój. Aby nas nie ruszali. Kto tego nie przeżył, nie zrozumie, tak jak nie odczuje naszej udręki mimo najwierniejszej relacji. Bo po cóż będziemy opisywać najpotworniejsze sceny? Wzbudzą na pewno zgrozę, ale przecież nasze cierpienie polega przede wszystkim na ciągłości, na beznadziejności. Jesteśmy wiecznie w stanie bólu psychicznego i fizycznego. To tak jakby stale ktoś bliski umierał. I tak jakby stale ktoś na ciebie pluł. I tak jakby wszystko to działo się jednocześnie. Czy ja wiem, jak to przetłumaczyć na pojęcia ludzi wolnych?”

Krystyna Żywulska (1914–1993) polska pisarka, felietonistka, autorka tekstów piosenek i graficzka

Przeżyłam Oświęcim (1946)

Marek Edelman Fotografia

„Podobną sytuację miałem już po ogłoszeniu kapitulacji [powstania warszawskiego]. Byłem wtedy na Żoliborzu i miałem kwaterę w mieszkaniu porucznika „Tytusa” z AK.(…) „Tytus” zaproponował, że da mi akowskie papiery, żebym mógł wydostać się z Warszawy, idąc do niewoli razem z jego oddziałem. Zapytałem go wtedy: – Ale czy możesz zagwarantować, że żaden z twoich ludzi mnie nie wyda? Mówi: Przecież będziesz miał legitymację AK. Sprecyzowałem, że chodzi mi o to, czy nikt nie wskaże mnie jako Żyda. Wtedy przyznał, że takiej gwarancji dać nie może. Więc zostałem na tym Żoliborzu.
Nikt mi jednak nie powiedział w powstaniu „ty żydziaku” czy coś w tym rodzaju. Nikt.”

Marek Edelman (1922–2009) przywódca powstania w getcie warszawskim, lekarz, działacz polityczny

Źródło: s. 92.

Leandro Vissotto Neves Fotografia

„Wierzę, że osoba, która kupi tą filiżankę zrozumie przekaz z niej płynący: „Jezus kocha Cię”. Kocha takim, jakim jesteś i to jest najważniejsze. Musimy mu ufać, że pewnego dnia znajdziemy się w miejscu, gdzie nie będzie bólu i cierpienia. Nie będzie tam też miejsca dla choroby nowotworowej.”

Leandro Vissotto Neves (1983) siatkarz brazylijski

o namalowanym przez niego napisie na filiżance: „Jesus loves you”, w ramach akcji charytatywnej Fundacji „Herosi”.

„No więc teraz opowiadałam własne historie. Dziwne: robiąc to, zauważyłam, jak bardzo takie opowieści nas kształtują. Jakby historie naszego życia czyniły z nas ludzi, którymi jesteśmy. Gdyby ktoś nie miał żadnych historii, nie byłby człowiekiem, w ogóle by nie istniał. A gdyby moje historie były inne, nie byłabym osobą, którą jestem.”

John Marsden (1950) Pisarz australijski

Seria Jutro, Jutro 6: Cienie

Stefan Wyszyński Fotografia

„Wszystkie niemal powstania Polski już powalonej, nie wyłączając powstania warszawskiego, które zrosiło krwią najlepszych synów posadzkę tej Katedry, były dowodem, że Polska chce żyć, że ma prawo do życia i możność utrzymania się przy życiu własnymi siłami.”

Stefan Wyszyński (1901–1981) polski duchowny katolicki, prymas

w Bazylice Archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie, 21 kwietnia 1974.
Źródło: Świadectwa powstania warszawskiego 1944, Andrzej Gałka (red.), op. cit., s.9.

Pokrewne tematy