„Otchłań melancholii nie ma dna, a ja pogrążam się coraz bardziej, spadam w przepaść i lata świetlne dzielą mnie od starych, dobrych czasów.”

„Niejeden raz spadałem z wysokości ponad sześćdziesięciu stóp w przepaść wraz z psami i saniami.”

„Miłość to przepaść bez dna, której ujście chyba znajduje się w piekle; dlatego drży ten, kto znalazł się na jej krawędzi – a przecież rzucamy się w nią z szaloną radością!”

„Zanurzał się pieśnią w otchłań,
Do dna początku świata;
Tak nie śpiewają dzieci
Ani ludzie dorośli.
Śpiewał, że czas w przyrodzie ginie nie mając siły,
Lecz jest niszczącą potęgą
Dla samotnego człowieka.”

„Wydaje mi się, że cała współczesna sztuka to w pewnym sensie nekrolog dla starej Europy. Wszystkie filmy, wszystkie spektakle, cała literatura to tak naprawdę nekrolog starych, dobrych czasów, które ciągle żyją w naszej pamięci, w naszych wyobrażeniach o przeszłości.”

„Nie ma nic bardziej niebezpiecznego, niż próbować przeskoczyć przepaść dwoma skokami.”

„Tylko kwiaty dzielą się swoim zapachem ze wszystkimi… i z dobrymi, i ze złymi; ludzie nie… mogliby się rozchorować.”

„Trzeba to będzie podsumować, skończyć
w te dni, kiedy nikogo nie będzie tu prócz
słomianego człowieka. Trzeba będzie skoczyć
w przepaść, a potem wznieść się z dna przepaści w
słońce i spłonąć. Stara czarna słoma
wyda dym. A z dymu
będzie deszcz. Gdy wrócą, bo wrócą być może,
znajdą ślady po deszczu
głębokie.”

„(…) proces odnajdywania tulku nie jest bardzo dobry. Mówię tak dlatego, że dzisiaj nie mamy nauczycieli zrealizowanych aż do tego stopnia. Bardzo trudno takich znaleźć, a to oznacza, że bardzo trudno znaleźć prawdziwych tulku. Właściwie każdy jest tulku. Ale sadzę, że ten system mógł sprawdzać się doskonale za starych dobrych czasów. Naprawdę, prawdziwi tulku byli wtedy odnajdywani.”

„We wszystkich sytuacjach, z wyjątkiem tych najbardziej codziennych, najbardziej neutralnych, istnieje nacisk na to, jak mamy się zachowywać, jak mamy się czuć. I gdy przyjrzeć się temu nieco bliżej, nierzadko odkrywa się, że to powieści, filmy i sztuki teatralne, które się kiedyś czytało albo oglądało, przepisują nam te role.
Gdy w rzeczywistości stajemy w obliczu niezwykłych sytuacji (…), przede wszystkim czepiamy się tych powieściowych szablonów uczuciowych.
Nie dają nam one zbytniego oparcia. Pozostawiają nas jeszcze samotniejszymi niż przedtem, i spadamy znowu w otchłań rzeczywistości.”