„Nie rozumiem zamieszania wokół bycia modnym. Nie uznaję też pojęcia moda sezonu. Zawsze kieruję się własnym gustem.”

„Najbardziej przewrotna jest moda. Gdy tylko coś stanie się modne, natychmiast przestaje być modne.”

„Gust i moda przywracają do łask wszystko z wyjątkiem tego, czego czas od nas nie oddalił.”

„Moda jest zmysłowa, intrygująca. To fascynujące zjawisko. Również od strony psychologicznej. Moda kreuje pewien świat piękna, tak bardzo nam wszystkim potrzebny. Obcujemy z nim na co dzień, dosłownie na własnej skórze. To najprostszy sposób, żeby poczuć się lepiej, tworzyć piękniejszy świat dla siebie i wokół siebie.”

„Najważniejsze, żeby stworzyć swój własny [styl], nie naśladować ślepo trendów. Ludzie spoza branży zawsze pytają mnie: „Co jest teraz modne, co się nosi?”. Nie ma czegoś takiego! Dzisiaj naprawdę wszystko jest modne i wszystko się nosi.”

„Rację ma Jean-Paul Gaultier mówiąc: „Nigdy nie pytajcie mnie, co jest w modzie. Coś takiego, jak moda przestało istnieć. Modne jest to, co komu pasuje.””

„Czy decyduje o tym odbiorca, modelka czy artysta? Nie mam pojęcia. Kieruję się metodą prób i błędów. Gdy widzę, że coś działa idę dalej. Kiedy słyszę, że coś wokół mnie śpiewa, od razu staram się to chwytać.”

„Francuzka. Zawsze modna i pogodna.”

„Moda damska była zawsze najdroższą sztuką opakowania.”

„O, mody warszawskie! Tak już jest, że żywiołowość mody męskiej przewyższa w Warszawie modę damską. Może stanowi to regułę i gdzie indziej, ale w Warszawie jest tak na pewno. Moda męska ma w tym mieście coś z sił natury bardziej ślepych i bezdusznych niż moda damska. Zdarza się, że model wiatrówki, nowy rodzaj wiązania krawata lub nowy typ popularnego obuwia zdobędzie sobie herb elegancji i wtedy młodzież męska Warszawy zaczyna się upodabniać do ogarniętego pożarem suchego lasu. Moda kobieca ulega w Warszawie pewnej indywidualizacji, niezbyt wymyślnej, to prawda, ale zawsze. Natomiast męska… Instynkt stadny, cechujący warszawiaków w sprawach mody, ma w sobie coś przygnębiającego. Jej spontaniczność równa jest jej bezmyślności. Jeśli panuje moda na szarość, wszyscy są w Warszawie szarzy, jeśli na kolorowość — kolorowi. Przeciętny warszawiak lubi to, co modne, nigdy natomiast nie zastanawia się nad tym, co ładne, nie rozważa swych upodobań, nie posiada własnych skłonności ku temu czy innemu przedmiotowi, takiemu czy innemu krojowi ubrania, tej czy innej barwie. Dlatego właśnie ginie w modnym tłumie. Albowiem ogromnej większości warszawiaków obca jest ta prosta prawda, że elegancja to nie to samo, co kosztowne naśladownictwo bieżącej mody, że elegancja to własne sympatie, uwydatnione w dobrze dobranym do własnej osoby ubraniu.”