„Już we mnie Bóg się rodzi,
na wpół pamiętny, zapomniany na wpół.
jakby nie we mnie, na skraju śmierci,
gdzie żywi wstępu nie mają, gdzie trwają,
zanim – umarły – przestąpię próg,
mój pradziad, mój dziad i mój wnuk. Wraz z nim
w dwójnasób żyję, w dwójnasób istnieję
kiedy nikogo. Pustka rozlega się
trwogą jak kanonada. On – ocalenie,
ja szepczę białouście: daj wytchnienie.”

Tematy

nie żyje , śmierć , bóg , skraj , wstęp , próg , żywy , gółka , istnieć , trwanie , pustka , wnuczek , dziad , umarły