„Dlaczego robię filmy dokumentalne? Na pozór odpowiedź jest prosta: chcę opowiedzieć o kraju, w którym żyję, o czasie, w którym żyję. Pokazać ludzi i problemy mojej współczesności.”

„Ludzie oglądają filmy dokumentalne z jakąś ogromną fascynacją.”

„Problemem w moim życiu i w życiu innych ludzi nie jest brak wiedzy, co robić, ale nie robienie tego.”

„Ale najbardziej przerażające jest to, co jest odpowiedzią na pytanie, dlaczego wam tak odbiło. Dlaczego wam tak odbiło? Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta, jesteście niesamowicie niedojrzali, naiwni, infantylni – taki obraz tych ludzi, ministrów polskiego rządu wyłania się z tych taśm.”

„Jestem tym, który umrze, gdy nadejdzie czas, aby umrzeć, więc pozwól mi żyć moim życiem tak, jak chcę.”

„Nie lubię, gdy filmy starają się być mądrzejsze od życia. Są wydumane i nieprawdziwe. Nie podoba mi się, kiedy ktoś nie ma do końca pomysłu artystycznego, a koniecznie chciałby uchodzić za artystę. Polskie filmy często są właśnie wydumane. Tak naprawdę to brakuje nam zwykłych, prostych opowieści o ludziach.”

„Dlaczego miałbym się obrażać na mechanizmy rynku literackiego. Przecież większość z nas, nie zgadzając się na komunizm, opowiedziała się za kapitalizmem, konsumpcją, prostszym życiem – a więc za dominacją prostej literatury. Nie ma co się zatem łudzić, że literatura bardziej skomplikowana stanie się pokupna.”

„Szczerze powiedziawszy, ja za bardzo nie widzę różnicy między fabułą, a dokumentem. Robiąc filmy dokumentalne chciałem, jak w przypadku „Nienormalnych”, zjednać dla takich ludzi sympatię. Jeśli na przystanku stoi osoba upośledzona, zagubiona to, co robimy odwracamy się i uciekamy. Również wszystkie pozostałe filmy robię po to, byśmy nie uciekali, tylko podeszli i pomogli tej osobie odnaleźć zgubioną drogę. To dotyczy również starego człowieka, który powoli odchodzi.”

„Chciałem, aby chwile mojego życia szły po sobie i porządkowały się, jak chwile życia, które sobie przypominamy. To tak, jakbyśmy chcieli złapać czas za ogon.”

„Te inscenizowane filmy były odpowiedzią na oficjalny ton ówczesnej twórczości dokumentalnej, na jej lakoniczny, hurra-optymistyczny ton. Starałem się poruszać sprawy, które zbanalizowano, chciałem pokazać trud, poświecenie, bohaterstwo, piękno codziennej pracy. W Kolejarskim słowie mówiłem – dzisiaj wydaje nam się to banalne, wówczas jednak te proste sprawy przemilczano – że praca kolejarzy jest ciężka, że wymaga dużego wysiłku.”