„Nawet wtedy, kiedy sitwa literacka skakała wokół niego na paluszkach, miał wybuchy szczerości. Pamiętam, jak zareagował, gdy ktoś próbował obniżyć piękno akowskiego etosu. Po prostu walnął pięścią w stół i wyszedł ze mną na taras. A na tarasie huknął potężnym basem: „Precz z bolszewikami.””

„Było piękne słońce. Siedziałem na tarasie kawiarni, przyglądałem się czołgom miażdżącym rewoltę i zajadałem truskawkowe ciastko. Trudno wyobrazić sobie wspanialszą chwilę. Wszystko było po prostu doskonałe.”

„Po co tłuc pięścią w stół, skoro ani pięść ani stół nie są winne.”

„Jeśli nie wiesz jak, to walnij pięścią.”

„Tata prowokował i upokarzał mnie do tego stopnia, że próbowałem się na nim zemścić, więc dostawałem jeszcze bardziej. Czasem ciskałem w niego butem lub rzucałem się na niego z pięściami, dlatego obrywałem więcej niż wszyscy moi bracia razem wzięci. Stawiałem mu opór a on po prostu mnie katował.”

„Na oblicze młodzieńca, który siedział na tarasie hotelu Magnifique w Cannes, zakradł się cień ukradkowego zawstydzenia, podejrzana mina krętacza, który oznajmia, że Anglik przemówi zaraz po francusku.”

„Kto w polityce rąbie pięścią w stół, powinien najpierw upewnić się, że nie leżą na nim pinezki.”

„Śmierć rozdaje ciosy. (…) Potężną i bezlitosną pięścią.”

„Myślisz, że może gdybyś pracował ciężej i szybciej, mógłbyś powstrzymać napór chaosu, ale potem któregoś dnia wymieniasz na tarasie żarówkę z pięcioletnią gwarancją i uświadamiasz sobie, że wymienisz tu żarówkę może jeszcze z dziesięć razy, zanim umrzesz.”

„Byłem zaskoczony tym, że rząd PiS-u tak mało zrobił. I to w sytuacji niesamowitej koniunktury gospodarczej. Że te deklaracje o niepodległości, silnej Polsce to taka fabryka słów. Jasne, czasem w polityce, również międzynarodowej trzeba pięścią uderzyć w stół. Tylko jak ten stół jest mały i chybotliwy, to takie walenie pięścią jest raczej śmieszne niż groźne.”