„Bałem się, że świat antyczny jest widzom na tyle obcy, że przedstawienie go w zawiły sposób – powiedzmy w stylistyce Urodzonych morderców – uniemożliwiłoby zrozumienie treści.”

„Przedstawienie jest wszystkim, cały świat kocha przedstawienia.”

„Nie tyle własnych sądów bać się trzeba, co własnej pewności.”

„Poszło tyle żubrówki, że ja się bałem, że dla krów trawy nie wystarczy.”

„(…) wszystko jest wytworzone tylko po to, żeby nas czymś zająć, żebyśmy myśleli, że to jest prawdziwy świat. Choć on w takiej formie w ogóle nie istnieje. Słowa go tylko stwarzają i obrazy. Otrzymujemy więc kłamliwe przekazy i wierzymy w nie, jeśli nasz sposób pojmowania i system wartości do tego pasuje. Mało tego. Wierzymy nawet, że ktoś chce nam utrudnić, albo uniemożliwić dotarcie do treści, które uznajemy za ważne. Że ktoś chce nam ograniczyć wolność. Dostęp do informacji. Bo mówią one o tym, o czym rzekomo nie powinniśmy wiedzieć. A system jest prosty. Kłamstwo nakrywa się kolejnym kłamstwem i tyle.”

„Nie powinniście się nigdy bać tego co ludzie powiedzą o tym w co się ubieracie.”

„Napęczniała codzienność z pokaźnymi
listami sprawunków. A świat podkręca
śrubkę, zawisa w powietrzu na pół taktu,
zastyga w połowie piosenki o rozjazdach.
Już nie zapomnisz mnie. Powrócisz tu.”

„Po to przecież uprawia się ten przedziwny zawód. Żeby nie bać się żyć, dostawać od życia za swoje, a potem-nie dosłownie – ale dzielić się tym z widzem.”

„Marzę o powrocie do czasów, kiedy ludzie emocjonalnie reagowali na przedstawienia. Może rzucanie pomidorami to byłaby ekstrawagancja i pewna przesada, ale teatr powinien budzić zdecydowane odczucia. Kiedy widz jest wciągnięty w wir zdarzeń, podniecony tym, co widzi, a aktor np. za cicho powie swoją kwestię, to widz ma prawo krzyknąć: Powiedz głośniej! Nie słyszałem!”

„Obcy to bezpieczne miejsce. Takiemu możesz powiedzieć wszystko.”