„Szpiegostwo, owszem jest niebezpieczne. Ale też jakże frapujące!”

— Jerzy Sosnowski

do Lei Niako, swojej kochanki i podwójnej agentki, która później wyda go Abwehrze.
Źródło: Janusz Piekałkiewicz, Dzieje szpiegostwa, Warszawa 1999.

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 23 maja 2023. Historia

Tematy

kochanka

Jerzy Sosnowski 7

1896–1942

Podobne cytaty

„Historię widzimy w przebłyskach. Czy będzie to major, czy krajobraz po bitwie, czy życie kochanki, czy batalion w kartoflisku – wszystko w przebłysku: drzewo, niecki, fasola na progu, owszem, nawet pończochy, ruch chwilowej namiętności – wszystko to rzuca się w oczy w nagłym błysku. Nie ma sposobu na objęcie całego widoku.”

Leopold Buczkowski (1905–1989) polski prozaik

Źródło: Pierwsza świetność

„Starałem się sobie wyobrazić jak może się poczuć facet, multimilioner, ożeniony z niebezpieczną kobietą (niebezpieczną w sensie posiadania większej części udziałów w ich firmie), który widzi się na zdjęciu z kochanką, przepiękną modelką, w jednym z plotkarskich magazynów. A nic nieznaczący przechodzień ujęty jest na tym samym zdjęciu w tle. Facet w panice mówi do żony: „ona nie jest ze mną – jest z nim!”. Nie wiem jak wszystkie te szczegóły zebrały się w jedna całość, ale pamiętam, że pewnego dnia ta całość była na tyle wyraźna, iż zacząłem ją postrzegać jako niezły scenariusz i pewnie jeszcze lepszy film.”

Francis Veber (1937)

odpowiedź na pytanie, jak powstał pomysł na film Czyja to kochanka?.

„Ten niski, nawiedzany atakami furii mężczyzna poślubił Eleonorę Akwitańśką, wspaniałą kobietę, która była równie zaangażowana w politykę, co niebezpieczna. Miała już za sobą małżeństwo z królem Francji Ludwikiem VII, ale związek został unieważniony, zanim skończyła trzydzieści lat. Henryk dobiegał dwudziestki, kiedy ujrzał ją po raz pierwszy. Był oczarowany wdziękami Eleonory, ale miał też baczenie na jej majątek.(…) Henryk miał ogromną słabość do „płci pięknej”, a Eleonora tolerowała jego kochanki. Dopiero kiedy zakochał się bez pamięci w młodej Rozamundzie Clifford, pokazała pazury. Rozamunda niespodziewanie umarła i ludzie zaczęli szeptać, że była to sprawka królowej.”

Eleonora Akwitańska (1122–1204)

Autorzy: Nigel Blundell, Susan Blackhall, Upadek domu Windsorów, tłum. Grażyna Jagielska, Wydawnictwo Prolog, Warszawa 1993, ISBN 83-85763-058, s. 31.
O Eleonorze Akwitańskiej

„Człowiekowi osłoniętemu przed burzami tego świata, wydelikaconemu duchowo, wydaje się, że żyje. Potem czyta książkę (na przykład Kochanka lady Chatterley), wyjeżdża gdzieś albo porozmawia z Richardem i odkrywa, że wcale nie żyje, lecz pogrążony jest w śnie zimowym. Objawy hibernacji są łatwo wykrywalne – pierwszym jest niepokój. Drugi symptom (kiedy hibernacja staje się niebezpieczna i może skończyć się śmiercią), to brak przyjemności. Tylko tyle. Wygląda na niegroźną chorobę. Monotonia, nuda, śmierć. Miliony tak żyją (albo tak umierają), wcale o tym nie wiedząc. Pracują w biurach. Prowadzą samochody. Wyjeżdżają na pikniki z rodzinami. Wychowują dzieci. Potem, pod wpływem napotkanej osoby, książki, zasłyszanej piosenki, następuje jakaś terapia szokowa, to ich budzi i wybawia od śmierci. Niektórzy nigdy nie dochodzą do stanu świadomości. Przypominają ludzi, którzy w śniegu zasypiają na zawsze.”

Anaïs Nin (1903–1977) pisarka francuska

Źródło: Dziennik t. I

Pokrewne tematy

Kochanka