„Marek Magiera: Działa ci mikrofon, Tomek?
Tomasz Wójtowicz: Tak (śmiech).
Marek Magiera: Bo tak się zastanawiam, dlaczego nic nie mówisz. Zapatrzyłeś się gdzieś widocznie.”

„To dziwne, kiedy człowiek gdzieś idzie i nie może czuć się w pełni prywatnie. Wszyscy uważają, że mnie znają, a przecież tak nie jest. Patrzą na mnie i widzą Marek. To wpędza w lekką paranoję. Kiedyś zżymałem się, gdy ludzie podchodzili i bezceremonialnie zaczynali rozmowę, chcieli robić sobie ze mną zdjęcia.”

„Córka mojego szefa jest wysoką blondynką, rodzaj, o którym mówi się „solidnie zbudowana”. Ona mi też zazdrości. Jej też się wydaje, że jestem wolna.
Kochani, bez obaw! Gdybym była taka wolna i szczęśliwa, jak myślicie, czy pracowałabym u was za sześć marek na godzinę? Dlaczego miałabym to robić? Bo tak mi z wami miło? Bo was tak lubię? Nie mam nic do was i życzę wam wszystkiego najlepszego, bo mnie to nic nie kosztuje. Ale chciałabym być daleko stąd. Gdybym tylko mogła.”

„Zastanawiam się, czy ci, którzy mówią, że „lepiej kochać i stracić niż nigdy nie kochać”, kiedykolwiek utracili ukochaną osobę.”

„Ci, którzy odeszli, gdzieś istnieją. Wierzę w tę energię, która gdzieś się kumuluje.”

„Przeszłam swoje, a za każdym razem bolało równie silnie jak poprzednio. Zdarzało się, że się zastanawiałam, dlaczego dobry Bóg dał mi tak ciężki krzyż do dźwigania – do tego stopnia, że myślałam, że nie wytrzymam już ani dnia dłużej. Ale Pan daje ci tylko tyle, ile możesz znieść – nie więcej… i mówi ci tak: Nie można zatrzymywać się nad smutkiem, to cię wpędzi w chorobę szybciej niż cokolwiek innego.”

„Ludzie nie zastanawiają się nad tym, co mówią, nad skutkami.”

„Na przyszłość zastanawiaj się nie tylko nad tym, czy prawdą jest to, co mówisz, lecz czy ten, do kogo mówisz wytrzyma prawdę.”

„Kto ma mikrofon, ten ma władzę.”

„Gdzieś pomiędzy początkiem drogi, a szczytem znajduje się odpowiedź na pytanie, dlaczego się wspinamy.”