„Każdego ranka muszę się przekonywać, że warto jeszcze żyć. Ktoś kiedyś, margrabio, powiedział, że przeraźliwą rzeczą jest zasypiać ze strachem, iż się nigdy nie obudzicie. Ja zasypiam ze strachem, że następnego dnia jednak się obudzę… I tylko wiara trzyma mnie przy życiu, kiedy podnoszę głowę ze snu.”

„Czy znasz strach zasypiania? Ciało ogarnia przerażenie, gdyż ziemia się rozstępuje i zaczyna się sen.”

„Czasem, gdy zasypiam, mam wrażenie, że już leżę w trumnie,
staram się udawać, że się mężnie czuję,
pod czupryną dziwny strach się niebezpiecznie snuje.”

„Więc, gdy któregoś ranka znowu obudziłam się sama, zrozumiałam, że z różnych powodów wszyscy w końcu odejdą, a muzyka zostanie. Do końca życia.”

„Jedyną rzeczą, której musimy się lękać, jest sam strach.”

„Tę naiwną wiarę, że w polityce chodzi o to, żebyśmy się wszyscy czuli bardziej równi, musimy nieść na naszych sztandarach każdego dnia, żeby obudzić Polskę. Wracajcie do domów, zmieńcie oblicze ziemi, tej ziemi.”

„Żeby tak zasnąć i obudzić się za jakiś czas.
Żeby już było po wszystkim.
Żebym nie musiała pamiętać.
Żebym mogła normalnie żyć.
Żeby już tak nie bolało.
Żeby się obudzić bez tego.”

„Nie ma życia bez strachu.”

„Czasem czekamy, żeby ktoś nas obudził i powiedział nam, jak mamy żyć. Jakby inni wiedzieli lepiej od nas, jak mamy żyć, kim jesteśmy, choć to przecież nieprawda. Wszystko przez tęsknotę za nieokreślonym spełnieniem. Niemożliwym do spełnienia. Tylko ci się wydaje, że wiesz, czego pragniesz.”

„Nigdy nie opanowuję strachu, lecz stawiam mu czoło. Opanować strach znaczy zwyciężyć, a ja go nie zwyciężam, ja z nim żyję, ale nie pozwalam, by mnie sparaliżował. I idę dalej. Odwaga to strach, który zmawia modlitwy.”