„Aktor czasem wyciąga z siebie rzeczy, których istnienia inaczej by nie zauważył.”

„Między nami mówiąc, zauważyłem że dwie rzeczy zawsze idą ze sobą w parze: podniebne myśli i przyziemne czyny.”

„Szybko zapamiętuję rzeczy, które zauważę.”

„Co do siebie, mam stuprocentową pewność, że swoją twórczością nie rozsupłam tajemnicy istnienia. Od czasu do czasu jednak próbuje. Dla zasady.”

„Na co dzień występuję w teatrze. I mogłabym tam grać, czekając, aż ktoś mnie zauważy. Ale prawda jest taka, że reżyserzy czy osoby odpowiedzialne za castingi nie chodzą do teatru szukać aktorów. Trzeba więc pokazać się inaczej. A poza tym udział w tych programach jest znakomitym przygotowaniem do ról, pracą nad sobą. Na Zachodzie, zwłaszcza w USA, to normalne, że aktor sprawdza się w wielu dziedzinach, bo nigdy nie wiadomo, co się może przydać.”

„Porażka siedzi we mnie, nie mogę tak po prostu przejść po niej do porządku dziennego. Czasem potrzebuję trzech dni. Z meczów przegranych trzeba wyciągać rzeczy złe i dobre.”

„(…) to zdumiewające, ilu rzeczy można nie zauważyć. Chociaż ma się je przed samym nosem.”

„Kobieta po prostu widzi rzeczy, których mężczyźni nie są w stanie zauważyć.”

„Choć jednak człowiek wyabstrahował przestrzeń i czas z rzeczy przestrzennych i czasowych, mimo to uważa czas i przestrzeń za pierwsze, podstawowe warunki istnienia tych rzeczy. Myśli sobie zatem, że świat, tj. ogół wszystkich rzeczy rzeczywistych, materia, treść świata, powstał W przestrzeni i W czasie. (…) W rzeczywistości jest wprost odwrotnie… nie przestrzeń i czas są założeniem dla rzeczy, lecz rzeczy są założeniem dla przestrzeni i czasu. Wszak przestrzeń albo rozciągłość zakłada coś, co jest rozciągłe, a czas, a ruch – czas jest przecież tylko pojęciem wyabstrahowanym z ruchu – zakłada coś, co się rusza. Wszystko jest przestrzenne i czasowe.”

„Współcześni aktorzy grają i prowadzą dialog tak, jakby tylko między sobą i dla siebie. Wydaje mi się, że czasem brakuje tej intencji, żeby wszystko dotarło do widza. Kiedyś – kiedy słowo było bardziej cenione – byli też i znakomici aktorzy, więc inaczej się grało. Dawniej gest był duży, wyrazisty, teraz mówi się jakby z kieszeni do kieszeni. Aktor musi pamiętać, że mówiąc do partnera scenicznego, trzeba liczyć się z widownią. Staram się tak grać, by to, co mówię dochodziło do publiczności, zwłaszcza do widowni dziecięcej. Jest ona szczególnie miła i chłonna, ale też i niecierpliwa, czasem lubią sobie w trakcie spektaklu porozmawiać.”