„Rodzynka – stroskane winogrono.”

„W życiu nic nie jest doskonałe (…). Nawet ten słodki rodzynek ma patyk wetknięty w dupę.”

„Co się staje z niespełnionym marzeniem?
Czy usycha jak rodzynek na słońcu?… a może eksploduje?”

„Miłość pięknej, lecz złej kobiety – to słodkie rodzynki w niestrawnej zakalcowatej babie.”

„Co staje się z niespełnionym marzeniem?
Czy usycha
jak rodzynek w słońcu?
Czy też jak ropa z wrzodu
się sączy?
Czy jak gnijący ochłap cuchnie
Lub skorupieje jak zastygły lukier?

Może tylko ugina się pod ciężarem, faluje,
A może eksploduje?”

„W Polsce zrobiło się jakoś dziwnie, że nie docenia się wartości artystów, którzy tworzyli tę muzykę przed laty a są zdolni dalej występować. Straciła na ważności jakość teksów i melodii a tylko czasami trafiają się rodzynki…”

„Artysta się obraził: życie, powiada, jak szumiące wino, krąży w żyłach tej pijanej kurwy, leżącej na liściach, jedną ręką chwyciła tego młodego człowieka, drugą wtłacza w paszczę winogrono, a motyl Psychy unosi się w powietrzu. Te hurysy anielskie mają dusze, to te właśnie Byron kochał po europejsku.”

„Realność to plastelina z rodzynkami. Człowiek naciska palcami powstający przed nim plastelinowy obrazek pod nazwą „świat”, żeby wydłubać kilka smacznych okruszyn, a na tym obrazku padają wieże, toną okręty, giną imperia i cywilizacje.”

„Zjedli mi trzy indyki, gęś i dwa cielęta,
Dwadzieścia ośm kurcząt i krowa zarżnięta,
Głowę cukru, funt kawy, trzy funty herbaty,
Mnóstwo rodzynek, pieprzu, wanilii, cykaty,
Masła półtora faski, kilka wozów siana,
Oto jest gościnności jedyna wyprawa.”

„Co to jest bang-bang? – spytała Ellita.
– Wódka, którą osadzeni pędzą pod barakami. Wynoszą z kuchni obierki po kartoflach, syrop po ananasach w puszce, rodzynki ze stołówki, potem dodają trochę drożdży i warzą to wszystko w jakimś naczyniu. Dochodzi do fermentacji, mocne to jak cholera, ale ja bym tego nie wypił nawet za milion dolarów. Można oślepnąć od takiego gówna. Oj, przepraszam, Ellita.”