„Trudno przypuszczać, żeby sztuka ze swej istoty była jakimś osobnym światem, udziałem niektórych.(…) Jeżeli więc sztuka wydaje się być czymś oderwanym od życia, wina to barbarzyństwa ludzi, fałszywych teorii, nie zaś samej sztuki.”

„Każdą chwilę życia, pomyślną jak i niepomyślną, uczynić czymś jak najlepszym – oto sztuka życia i właściwy przywilej rozumnej istoty.”

„(…) różne dziedziny sztuki się przenikają, tak zresztą jak i sztuka nieustannie przenika się z życiem. Oddzielanie literatury od filmu wydaje mi się sztuczne.”

„Sztuka stoi ponad życiem, wnika w istotę wszechrzeczy (…).”

„Sztuka bez sztuki to artystyczny proces wewnątrz artysty. Jego znaczeniem jest sztuka kształtowania siebie.”

„Czymże w końcu jest sztuka? Można by powiedzieć metaforycznie, że sztuka jest (mniej, lub bardziej świadomym) kształtem poznawania świata od strony jego jedności z nami samymi, jest kształtem poznawania samego siebie od strony naszej jedności ze światem obiektywnym (z „ludźmi i przyrodą”). Twórca mówiąc o świecie mówi o własnym „ja”. Odbiorca poznając ujęty w dziele sztuki świat poznaje swoje własne „ja”. Dzieło sztuki jest manifestacją zatartej granicy.
I właśnie w tym, o ile sztuka nie jest obiektywistyczną relacją, ale widzeniem subiektywnym, wizją ludzką ogarniającą fascynujący grozą i urodą taniec świata, zawiera się oczyszczająca siła sztuki.”

„Uważam, że cała sztuka polega na tym, żeby sędziowie oderwali się od swoich poglądów, zwłaszcza politycznych żeby nie było wątpliwości, że kierowali się obiektywną oceną. Wtedy trudno będzie zarzucić sędziemu, że działa pod dyktando lub kierując się swoimi poglądami politycznymi.”

„Łatwiejsza jest sztuka pamiętania od sztuki zapominania.”

„Sztuka życia to sztuka unikania cierpień.”

„Człowiek jest królem sztuki, sztuka kształtem jego woli.”