„Bywam nieznośna. Nigdy pierwsza nie wyciągam ręki do zgody. Widzę w sobie winę, ale potrafię przyznać się do tego dopiero post factum, kiedy już zostanę przeproszona za moje własne złe zachowanie. Wiem, że to dziwnie brzmi, ale tak jest. Przeżywam zwykle wszystko w skrytości ducha, chowam w sobie emocje.”

„Może po prostu łatwiej mi całą winę zrzucić na ciebie. Widzisz, tak naprawdę nigdy nie potrafiłam odróżnić dobra od zła.”

„Nic nie brzmi chwalebniej niż przyznanie się do własnej głupoty.”

„Musiałam nauczyć się odporności, chować wrażliwość i emocje pod pancerzem. Tak naprawdę moje życie to bieg z przeszkodami.”

„Władza wszystko tłumaczy. Tak brzmi moje pierwsze i ostatnie prawo, jedyne jakie uznaję.”

„Bardzo się staram uciekać od brzmień elektronicznych. Elektronikę potrafię docenić, ale dopiero w studiu przy produkcji.”

„Po możliwe nie warto wyciągać ręki.”

„Prawdą jest śmierć, tak po prostu. Do czegóż tu się śpieszyć w takim razie? Groźnie to brzmi bo dosyć dramatycznie, ale tak to postrzegam. Moje życie to czekanie, czekanie na śmierć. Tak po prostu. Dlatego nie śpieszę się. Wiem, że to się i tak wydarzy. Obcowanie z tą myślą na co dzień pozwala mi zachować – co może jest zabawne w tym zestawieniu – pogodę ducha i dystans do spraw.”

„To pewnie brzmi dziwnie, ale lubię sceny, w których mój facet całuje inne. Ma z tego frajdę.(…) Czuję się lepiej, gdy jestem daleko i widzę jak on całuje inne kobiety. Przypomina mi nasze pocałunki i co na mnie czeka w domu. Ale nawet Josh uważa moje podejście za trochę dziwne.”

„(…) o ile mogę zaprogramować brzmienie wiolonczeli, o tyle nigdy nie zastąpię emocji i osobowości wiolonczelisty…”