„(…) od razu zadałem sobie pytanie, jak ja zagram tego Boga? Reżyser rozwiał moje wątpliwości, mówiąc, że Bogiem jestem już z założenia, teraz mam zagrać człowieka.”

„Za każdym razem, kiedy zaczynam kręcić film, czuję, że jestem beznadziejna, i mam w głowie całą listę aktorek, które zagrałyby lepiej niż ja.”

„Film to lipa, tam nawet amator może zagrać, jak jest dobry reżyser. Zagrać 200 przedstawień na scenie tak samo – to jest profesjonalizm.”

„Kilka razy zdarzyło się, że reżyserzy prosili mnie, bym zagrał w ich filmie. Godziłem się tylko w sytuacji, gdy zdjęcia nie trwały dłużej niż dziesięć dni.”

„Jeśli gram głupią dziewczynę i zadaje głupie pytanie, i muszę to zagrać to co mam zrobić, wyglądać inteligentnie?”

„Miałem trzy okresy: ten, kiedy pytałem producentów i reżyserów, czy nie mają dla mnie jakiejś drobnej rólki do zagrania; drugi okres to ten, kiedy koledzy reżyserzy mówili: Fufu, mam rolę, która może ci odpowiadać; i w końcu zaczęto mnie pytać, jaki film chciałbym zrobić.”

„Nie wiem, kto mógłby mnie zagrać. Jeśli bym żył, gdyby film powstawał, był super scenariusz oparty o moje doświadczenia życiowe, to zagrałbym w nim. Nie wyobrażam sobie, abym był aktorem i zagrał kogoś innego. Tylko siebie mogę prawdziwie zagrać.”

„Nie wierzę w Boga teologów; ale nie mam wątpliwości, że istnieje Najwyższa Inteligencja”

„Będę z wami szczery, zagrałem ręką. Ale to nie ja jestem sędzią. Grałem, bo sędzia na to pozwolił. Wszelkie pytania należy kierować do niego.”

„Jest książka o Zbigniewie Cybulskim składająca się z rozmów z ludźmi, którzy z nim pracowali. I wszędzie, a jest tych rozmów ze 20, pojawia się żal, że Cybulski nie zagrał ról na miarę swego talentu, że nie zagrał ich tyle, ile mógł. I w większości mówili to reżyserzy, od których zależało, czy on będzie grał, czy nie.”