„I nawet jeśli milczę, gdy trzeba krzyczeć,
Nawet kiedy krzyczę, gdy powinienem milczeć,
Sumienie da mi znać, popiół mam zawsze przy sobie
I nie musisz mi pomagać, sam wysypię go na głowę.”

„Czasami mówię, czasami słucham, czasami krzyczę, czasami milczę.”

„Nie milknę – odparł – Jestem z wami. Tyle że krzyczę milcząc. Niekiedy lepiej wtedy słychać.”

„Jedni cierpią w milczeniu, inni „krzyczą” na dachu wieżowca. To błąd istnienia, błąd porozumienia się z samym sobą.”

„Już ci kto milczy, toć znać, iż przyzwala.”

„Głośno krzyczy me sumienie,
Chętnie je na cichsze zmienię!”

„Duch w nas umiera, jedyny Bóg to pieniądz, i nawet w świątyniach oddają cześć jemu – a rzeźby milczą, nie wiedzieć czemu. Niech krzyczą, bo milcząc nie dadzą rady temu. Wciąż wiszą tam, i widzą. Jesteś – to przemów… To wszystko martwe, symbole jak każde…”

„(…) da się milczeć bardziej, da się milczeć ciszą śmiertelną, w takiej ciszy bardziej słychać, jak powiedziałby to byle klecha, jęki potępionych.”

„Przeszłości nie mogłam odmienić. Nie da się wymazać milczenia.”

„Kto jednak nie chce mówić o kapitalizmie, powinien także milczeć o faszyzmie.”