„W tym wierszu
leżę na łące
i myślę:
jakie smutne jest niebo,
kiedy cię jeszcze nie ma,
Małgorzato.”

„Dzisiaj jestem smutna
jak ptak.
Dzisiaj jestem smutna
jak deszcz.
Leżę sobie w trawie
na wznak,
sama nie wiem, czemu
tak jest.”

„Czesław Miłosz wyraził kiedyś przekonanie, że wiersz oddziałuje nawet wtedy, gdy leży w rękopisie.”

„Kto szuka Cię, już znalazł Ciebie;
Już Cię ma, komu Ciebie trzeba;
Kto tęskni w niebo Twe, jest w niebie;
Kto głodny go, je z Twego chleba.”

„Niektórzy myślą i to jest smutne.”

„Tak cię piszę, biały wierszu
a każda litera jest cyfrą lęku”

„Ten wiersz zajmuje się językiem na bardzo prostym poziomie.
Patrz, jak do ciebie mówi. Wyglądasz przez okno
Lub udajesz niepokój. Masz go, ale i nie masz.
Tracisz go, on traci ciebie. Tracicie siebie nawzajem.
-
Wiersz jest smutny, bo chce być twój, a nie może.”

„Targane wiatrem stoją smutne grusze,
U stóp ich leżą, zwiędłe zżółkłe liście,
Niby strącone z niebios smutne dusze,
A psalm jesieni huczy uroczyście,
Budząc odludne, mroczne, leśne głusze…”

„Myślę też, że więcej ludzi pozyskałem sobie wierszami niż kazaniami. Język wiersza jest intymniejszy, mówi o przeżyciach, uczuciach, wzruszeniach. Dlatego wiersze są dla ludzi wrażliwych, których nie można lekceważyć.”

„Niebo do wynajęcia niebo z widokiem na raj,
Tam, gdzie spokój jest święty, no bo święci są pańscy
Szklanką ciepłej herbaty poczęstuje cię pan.”