„Wyciągniętym ku niej
gałęziom drzew i paprociom
niby dłoniom proszalnym
zamiast wody żywej
suchy blask słońca
bo umarła ta woda
nie nagłym spazmem
lecz cienką nicią
wmilkła pod ziemię
granitową płytą przykryta
a kamienne koryto
niby pusta trumna
wyblakłe jest
jakby wstał z niego duch”

„Pochłonąć zachody słońca i przestrzeń między drzewami i wodą, i stojące niebo niewiadomego koloru. Wszystko uważnie, ostrożnie zebrać, ażeby spróbować nagle jednym tchem zmienić na magiczny znak, słowo jakby, krótki krzyk ptaka.”

„Szczery dyplomata jest jak sucha woda albo drewniane żelazo.”

„To tak, jakby trzeba było przejść całą ciemną drogę, żeby w końcu ujrzeć blask słońca, i być właśnie tym indywidualistą, którym chcesz być przez całe życie…”

„Bóg nie jest Bogiem umarłych, ale żywych. Wszyscy dla Niego żyją.”

„Kocham makabrę w pełnym blasku słońca.”

„Benedykt i konserwatyści tego typu, trzymając się sztywno tego, co jest niby odwieczną tradycją, całkowicie ją w rzeczywistości mistyfikują. To jest katolicyzm kontrreformacyjny, gdzie pewna żywa wcześniejsza tradycja, którą cechowały ciągłe przesunięcia w rozumieniu dogmatów, zostaje zamieniona w taką sztywną, niby-ponadhistoryczną doktrynę. Ma nam dostarczyć już wyłącznie światła pewności.”

„Szczęście jest nieosiągalne? Przebij cienką błonę – błonę dziewiczą, i już płoniesz w jego blasku.”

„Kochaj Jezusa i dla Niego tylko żyj. Wszystko, co czynisz, czyń tylko z miłości dla Niego. On dla Ciebie z miłości ku Twej duszy zstąpił na ziemię, żył jako ubogi prosty człowiek robotnik i umarł w okrutnej męce. Kochajmy Jezusa, kochajmy co dzień coraz więcej, a kochajmy całym naszym maleńkim sercem i czynem.”

„Wielkie cierpienia prowadzą nas do mądrości, gdyż są one bólami porodowymi, za pomocą których nasz duch wyzwala się z osłonki przyzwyczajeń i niby nowo narodzone dziecię wpada w ramiona rzeczywistości.”