„Portret to nie lustro, w lustrze człowiek samego siebie nie widzi. Portret – to opinia ludzka, to jakaś plotka o nas, którą nam powtórzono. Zawsze wywołuje wrażenie małego szoku.”

„Kto chowa portret, pokazuje, że kocha oryginał.”

„Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy.”

„Chciałam, żeby ci ludzie [na portretach] byli na tyle wiarygodni, byśmy, dowiadując się, że oni nie istnieją, zaczynali wątpić w siebie.”

„Nieprawdą jest, że ludzie mogą się w kimś zakochać, patrząc jedynie na jego portret.”

„Szczyt podobieństwa: móc się ogolić przed swym portretem.”

„Moje fotografowanie ludzi bierze się z ciekawości i chęci uczestniczenia w grze ze współczesnymi mi indywidualnościami – mówi artysta. – Robię portrety subiektywne, dostrzegając u wybranej osoby jedną cechę – wrażenie i tę właściwość staram się wizualizować. Sfotografuję każdego w sposób, który uznam za stosowny. Zawsze towarzyszą mi rozterki dotyczące doboru ludzi, ich zdjęć i sformułowanych opinii.”

„Barbara Bush jest matką gubernatora George'a Busha. Nazywam go gubernatorem, bo to jedyny urząd, na jaki został legalnie wybrany w tym kraju. I nie obchodzi mnie, gdzie wiszą jego portrety – dla mnie zawsze będzie gubernatorem Bushem.”

„Człowiek widzi siebie takim, jakim chciałby, żeby widzieli go inni.”

„Portrety powinny mieć nie fizyczne, nie duchowe, ale psychologiczne podobieństwo.”