„Jim Morrison był większym punkowcem niż mu się samemu wydawało.”

„Mam tak dość tego wszystkiego. Ludzie widzą we mnie gwiazdę rock and rolla, a ja już nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Nie mogę już z tym wytrzymać. Chciałbym, żeby mnie nie poznawano – w końcu, co oni sobie myślą; że kim jest Jim Morrison?”

„Po pewnym czasie takiej egzystencji, po zawieszeniu w próżni, przestajesz dostrzegać swoje ciało. Przestajesz się myć, golić… to jak medytacja. Myślę, że do podobnego stanu umysłu doszli Jezus, Jim Morrison, Lennon i paru innych. Wszyscy na końcu wyglądali podobnie.”

„Im bardziej siebie kochasz, tym większym jesteś wrogiem samego siebie.”

„Jim Morrison nie dlatego się nawalał, żeby odczuć, tylko dlatego, że odczuwał. Janis ćpała, bo się bała ludzi, bała się wyjść na scenę. A jak się nawaliła, to było jej wszystko jedno. Ale to nie był rock’n’roll, to był kanał. Nie chcę żyć w kanale, bo najpiękniejszą sprawą jest odczuwanie życia na trzeźwo. Ty to ty, a nie diabeł, potwór czy cokolwiek innego. Jesteś u mnie, jest dzisiaj niedziela, ja to odczuwam swoimi zmysłami i to jest właśnie rock’n’roll.”

„Jim Hall zrobił na mnie duże wrażenie, wziąłem zatem u niego kilka lekcji. Myślę, że gram tego rodzaju harmonie, jakie Jim Hall grałby gdyby brzmiał jak Jimi Hendrix.”

„Och, Jim, dlaczego ty bez przerwy wkładasz maskę? Czy musisz grać przez cały czas? Jim rozpłakał się nagle i ukląkł przy niej, łkając histerycznie.
– Czy ty nie widzisz – wykrztusił z siebie – Że to wszystko dla ciebie?”

„Pociągają mnie czasy, w których żyły wielkie gwiazdy Hollywood. Moją ulubioną ikoną tamtych lat jest Marilyn Monroe. To dla mnie ideał – aktorska intuicja, piękno, kobiecość, delikatność i tajemnica. Fatum wiszące nad nią przyciągało i przyciąga nadal. To były czasy, kiedy wszystko było pierwsze i nowe, gwiazdy były prawdziwymi ikonami, świeciły bardzo mocno i często gwałtownie gasły. Lubię takie tragiczne postaci – Sylvia Plath, Jim Morrison, dużo o nich czytałam i nadal mnie interesują.”

„Trzeba więc naprzód porzucić smutki, narzekania, wyleczyć się z samego siebie, ze swoich urazów psychicznych, które są dla nas większym nieszczęściem niż wszystko, co nas otacza.”

„– Jesteś zamężna? – Rosnące nadzieje Qwillerana rozpłynęły się jak mgła.
– Teraz nazywam się Graham. A co ty tu robisz, Jim?
– Nikt nie nazywa mnie już Jim. Od dwudziestu lat mówią na mnie Qwill.
– Nadal piszesz Qwilleran przez „w”?
– Tak, i nadal przyprawia to maszynistki i korektorów o niestrawność.”