„Fikcja to było coś, czego lud zawsze chciał i to dostawał.”

„Nie chcę mówić w wywiadach o sobie… Chcę mówić o filmie, który zawsze jest fikcją. Nie robię filmu o sobie, tylko o wydarzeniach, w których uczestniczyłam.”

„Ludzie nie dochowują obietnic, zawsze je łamią. Nie wiedzą, czego chcą. A jeśli nawet twierdzą, że wiedzą, i tak to niszczą.”

„Zawsze dostajemy to, o co nie prosimy.”

„Ludzie sami nie wiedzą, czego chcą. Trzeba ich popychać.”

„Nie szastam postaciami. Oszczędzam je w miarę możliwości. Całkiem oszczędzić nie mogę. Ale chciałabym, żeby ich cierpienia nie poszły na marne. Żeby czytelnik miał z tego coś więcej niż zabawę. No i stąd też się bierze odmowa udawania, że to wszystko dzieje się naprawdę. Czytelnik nie jest dzieckiem, wie, że fikcja to fikcja, ale chciałby, żeby autor mu tę fikcję zaprezentował jako rzeczywistość. I autor na ogół się zgadza, bo czemu nie? Ale nie chcę. Kiedy tego odmawiam, to jakbym mówiła postaciom: nie mogę was oszczędzić, ale wasze nieszczęścia będą czymś umownym. A czytelnik – niektóry – obraża się, że brakuje iluzji realności. Prawda jest inna. Tego czytelnika gniewa iluzja realności ostentacyjnie przekreślona.”

„Naprawdę możesz zrobić ze swoim życiem, co zechcesz. Zawsze mamy prawo wybory – albo dostosować się do tego, czego chcą inni i co im się wydaje, albo wiedzieć, czego chcemy, i nie bać się po to sięgać.”

„Naszymi mistrzami są ludzie. Robimy to, czego ludzie chcą od nas; nie robimy tego, czego nie chcą. (…) Musimy dzielić blaski i cienie życia naszych żołnierzy, jeść to co jedzą i nosić to, co oni noszą.”

„Mój umysł nie jest w stanie wyprodukować fikcji. Zawsze staram się bazować na czymś, co istnieje.”

„Młodzi ludzie nie wiedzą, czego chcą, ale są absolutnie zdecydowani to osiągnąć.”