„Mimo że rano, przed wyjazdem z Sedony, Charlie użył supermocnego antyperspirantu, to z powodu powtarzających się dźgnięć dwóch wilgotnych psich członków nie czuł się już tak świeżo.
– Sophie, zabierz je. Zabierz je.
– Pieski tańczą z tatą! – Dziewczynka zachichotała.”

„Temu, kto wyciera swe brudne ręce w twoją szatę, pozwól ją zabrać. On może jej jeszcze użyje – ty z pewnością już nie.”

„– Zobacz, Sophie, kotek. – Było mu przykro z powodu śmierci karalucha Niedźwiedzia. Może tego popołudnia wybierze się do sklepu ze zwierzętami i przywiezie córce nowego przyjaciela. Sophie zapiszczała z radości i wyciągnęła rękę w stronę kociaka.
– Umiesz powiedzieć „kotek”? – spytał Charlie. Pokazywała zwierzątko rączką i uśmiechała się, tocząc z ust kropelki śliny.
– Chciałabyś kotka? Umiesz powiedzieć „kotek”? Sophie wciąż pokazywała kotka.
– Kotek – powiedziała.
I wtedy kotek padł trupem.”

„Czego nie zabrania prawo, zabrania wstyd.”

„Nigdy nie czułem takiej bliskości z drugim człowiekiem jak z Sophie. Rozumiemy się bez słów. Nasz związek to nie tylko porozumienie ciał. Sophie to mój najlepszy przyjaciel.”

„Słyszałam o tej wyprawie. Też bym pojechała, ale wycieczka była na własny koszt, mnie na to nie stać. Szef zabrał kilku biznesmenów, oni sfinansowali mu wyjazd. Słyszałam, że jednym z nich był pan Witaszek, restaurator spod Warszawy”

„Zabierzcie mi gitarę
Lub dajcie mi po pysku,
Zabierzcie mi gitarę,
Koniec teledysku!”

„Zabierzcie moje życie, skoro niczego więcej nie potrafiliście mi zabrać.”

„Zabierzcie mnie i lepiej mnie pogrzebcie.”

„Nie zabierzemy z sobą niczego.”