„Jakie się ma uczucie, kiedy wyjeżdża się od ludzi, a oni nikną powoli na równinie, aż w końcu widać tylko rozmywające się punkciki?”

„Wielokrotnie wyjeżdżałem do Ameryki, ponosiłem porażkę i wracałem do Anglii. Starałem się zgromadzić fundusze, po czym je traciłem. Angażowałem aktorów, a oni odchodzili. W końcu kiedy udało mi się dopiąć na ostatni guzik sprawy administracyjne okazało się, że prawdziwa praca nad filmem dopiero się zaczyna, a ja nie mam doświadczenia.”

„Miejsce, jakie zajmujemy we „wszechświecie” – punkcik, i żeby tylko! Po cóż zadawać sobie ciosy, skorośmy tak oczywiście znikomi? Taka konstatacja natychmiast nas uspokaja; odtąd koniec z wszelką szamotaniną, metafizyczną bądź inną. Później jednak ów punkcik się nadyma, rozrasta, zajmuje całą przestrzeń. I wszystko zaczyna się od nowa.”

„A tu widzą państwo: klapa. Twarze Japończyków, na których niejednokrotnie nie widać specjalnych uczuć, teraz pokazywały jednoznacznie…”

„Młodzi ludzie wyjeżdżają nie tylko ze Śląska, gdyż, jeśli nie są „Polakami katolikami”, czują się niekochani, indoktrynowani i nietolerowani. Już wśród najprostszych form zwierzęcych widać, że jeśli zwierzę trafi na warunki, w których się źle czuje, to opuszcza to miejsce. Tak podpowiada mu jego instynkt obronny.”

„Wóda nie uderza w ludzi słabych, ale mocnych. Bo tych słabych od razu by wykończyła. A ona lubi powoli, krok po kroku zabierać ci każdą osobę, każdą rzecz, każde uczucie, każdą cząstkę życia…”

„Najśmieszniejsze, że ludzie zastanawiają się, jak zabić czas, a to on ich zabija, powoli, lecz nieubłaganie.”

„Czasami się wyjeżdża, czasami się zostaje. A miasta wszędzie podobne. I ludzie też. Za dnia weseli, szczęśliwi, mocni, a w nocy zasnąć nie mogą…”

„Dzisiaj próba kreacji rzeczywistości, a co za tym idzie kreacja aktorska, uchodzi za mało atrakcyjną. Widać to wyraźnie w filmach amerykańskich. Obsadza się ludzi, którzy nie kreują postaci, oni po prostu tacy są, więc pasują do danej roli.”

„Nie wiem, jak długo siedziałem na krześle patrząc przez okno na pustynię, ale w końcu dusza zaczęła powoli wypełniać ciało.”