„Miałem sześć lat, kiedy zobaczyłem, że wszystko jest Bogiem, i włosy stanęły mi na głowie, i tak dalej – odparł Teddy.”

„Na początku było nic. I rzekł Bóg: „Niechaj stanie się światłość” i dalej nic nie było, tylko teraz można to zobaczyć.”

„Głupotą jest rwać włosy z głowy z rozpaczy, bo łysina smutku nie leczy.”

„Nie miałam dobrego dnia. Czasami człowiek od razu wygląda dobrze, bez żadnych starań. Ale czasami, żebyś na głowie stanęła, coś jest nie tak.”

„Czy porządek rzeczy stanął na głowie, że człowiek, stworzenie żyjące i rozumne, i przez to Boże, wydaje się sobie wartościowy dopiero wtedy, gdy ma na własność bezduszne przedmioty?”

„Dlaczego oni umarli? – zapytał Edwinę któregoś dnia.
– Bo Pan Bóg tak bardzo ich kochał, że chciał ich mieć blisko siebie – odpowiedziała. Teddy pokiwał ze zrozumieniem główką, po czym spojrzał na nią zaniepokojony,
– Czy on ciebie też kocha?
– Nie aż tak bardzo, kochanie.
– To dobrze.”

„Jak popełnię błąd, patrzę w lustro i mówię: jak jeszcze raz to zrobisz, to zobaczysz, włosy ci obetnę.”

„Pierwszy raz śmierć zobaczyłem, kiedy miałem sześć, siedem lat. W kamienicy u sąsiadów wystawiono zwłoki, odbył się rodzaj rytuału. Mój strach mieszał się z mistycyzmem tego zdarzenia, był jakiś inny wymiar.”

„Dlaczegoś potworzył ludzi?
Bóg odparł: Nie chciałem być sam.”

„Tak, chcę byś choć raz stanął w moich butach. Wiedziałbyś, jakie to irytujące cię zobaczyć!”