„Całe życie to taka szamotanina – powiedział później, patrząc na nią z ojcowskim uwielbieniem.”

„Powiedziała coś po francusku
I swoją królewską nogą kopnęła
spaniela, który wpatrywał się w nią
z egzoftalmicznym uwielbieniem.”

„Powiesz mi, dlaczego właściwie zaniemówiłeś?
Paweł odwrócił wzrok.
– Nie miałem nic do powiedzenia.
– Przez całe osiemnaście lat?! Nic, kompletnie nic?!
Milczał, patrząc w okno…”

„Nie wystarczy powiedzieć „kocham cię”, aby kochać całe życie.”

„Tylko człowiek, który przez całe życie pracował, ma prawo powiedzieć: żyłem!”

„Na początku miałem takie myśli, aby rzucić siatkówkę, ale później doszło do mnie, że siatkówka to moje całe życie i bez niej nie mogę żyć.”

„Są tacy, którzy czekając na swoje 5 minut, tracą całe życie.”

„Taka skromna była całe życie, a umiera jak Beethoven. W burzę.”

„Dlaczego nie powiedziałem jej tego wcześniej? Dlaczego tak długo z tym zwlekałem? Dlaczego nie mówiłem jej tego przez całe życie?
We wszystkie te dni, kiedy miałem co innego do roboty. We wszystkie te dni, kiedy wybierałem się gdzie indziej. Podczas gdy powinienem być razem z nią.
Dziękując za to, że mnie kocha.”

„Masz wszelkie prawo się bać – powiedziała cicho panna Paleforth. – Tylko głupiec może twierdzić, że zło mu niestraszne. Ale każdy z nas prędzej czy później musi stanąć twarzą w twarz ze swoim strachem, inaczej ten strach powróci i zatruje mu całe życie.”